Moira - Een
Hemels Sprookje
(Deel 1)
Auteur - Lilian
Gijsbers
Opmerking van
Cobie: We
kennen Lilian Gijsbers inmiddels allemaal via haar “Tijdloze Schrijfsels”. Wat
de meesten van ons misschien niet weten is, dat zij ook een boek geschreven
heeft. “Moira - Een Hemels Sprookje”.
Dit boekje gaat over de Spirituele Reis van Moira. En ik kan jullie verzekeren
dat ik het in één adem uitgelezen heb.
Vanaf
vandaag gaat dit boekje gepubliceerd worden hier op Denk Met Je Hart. Dit is in overeenstemming met Lilian en zij staat
hier volledig achter. Iedere week zal er een gedeelte van het boekje
gepubliceerd worden, en ik ben ervan overtuigd dat er vele raakvlakken zullen
zijn bij velen van jullie over de reis van Moira. Kan je echter niet wachten op
het volgende deel hier op de Blog, dan kan je natuurlijk ook het boekje gaan
bestellen, en dat kan op Lilian haar eigen site “Lilianders”
Lilian
en ik wensen jullie veel leesplezier.
*****
Moira - Een
Hemels Sprookje
Dankwoord
van Lilian,
Ooit
begon ik een verhaal, maar maakte het nooit af. Vele jaren later pakte ik het
weer op. Lieve mensen om mij heen zorgden daarvoor. Ze lazen het boek en gaven
tips om het mooier en beter te maken. Zonder de lieve steun van Bart en onze
kindjes was het zeker niet gelukt. Ze inspireerden me elke dag. Ook Carla heeft
een hele bijzondere bijdrage aan de totstandkoming van dit boek geleverd. Ik
heb er een vriendin voor het leven bij en dat voelt geweldig. Volgens mij gaan
we samen nog prachtige avonturen beleven. Harm, dankjewel dat dit kan!
Mijn
dank gaat ook uit naar Tineke, Hieke, Wendy, Melvin, Jaco, Pieter, mijn ouders,
Robbert, Claire en Richard. En naar alle andere mensen die me in het proces
hebben bijgestaan. Geen wonder dat het me nu echt gelukt is met zoveel steun
aan mijn zijde.
Ik
hoop dat dit boek je inspireert en je nieuwe inzichten geeft, maar vooral dat
je een stukje van jezelf kunt vinden waar je werkelijk gelukkig van wordt. Maak
onze wereld mooier! Dat is wat ik hoop waar dit boek aan kan bijdragen. Wij
maken de wereld en dat is het grootste cadeau dat we kunnen krijgen. Daarom
besluit ik dit dankwoord met een knipoog naar mijn spirituele vrienden. Zonder
hen was dit boek er zeker niet gekomen. Mijn dank is groot.
********************
Proloog
Nooit
eerder was ik wakker geworden met dit gevoel. Ik was wat versuft, wat was dit
voor een sensatie? Er stond een lichtgevende figuur naast mijn bed. Het duurde
een tijdje voordat ik besefte dat dit geen gewoon mens was.
De
figuur was doorschijnend en de aanwezigheid was overweldigend. Een warme gloed
trok door mijn lichaam. Het voelde zo intens geborgen. Een meer liefdevolle
aanwezigheid had ik nooit van mijn leven ervaren. Een tijdje zweefde ik op het
randje van wakker worden en een diepe slaap. Het voelde bijna als een droom,
maar het werd mij steeds duidelijker dat er zich iets heel anders voordeed. Ik
kon gewoon niet bevatten wat het was, dat me zojuist wakker had gemaakt. Het
gevoel dat door me heen stroomde was zo intens: mijn hele lichaam gonsde.
Ik
wilde niet wakker worden! Ik wilde veilig in mijn droomwereld blijven. Een
licht gevoel van angst dwong me ertoe om mijn ogen stijf dicht te houden, zodat
ik niet opnieuw geconfronteerd werd met wat ik had gezien. Maar het lukte niet
meer. Mijn ogen gingen langzaam open. Vechten om terug in slaap te komen had
geen zin meer. Ik was overgeleverd aan een natuurlijk proces, dat ik niet meer
kon omkeren. Langzaam maar zeker werd ik mij bewust van mijn omgeving. In het
schemerduister keek ik de slaapkamer rond en herkende mijn eigen behang. Uit
het raam dat altijd openstaat, streelde een lichte bries door mijn haar.
Uiteindelijk moest ik wel kijken naar de figuur die mij had wakker gemaakt.
Even kon ik niks anders doen dan staren. In een lichte vorm van shock knipperde
ik verwoed met mijn ogen in de hoop dat de figuur zou verdwijnen. Ik probeerde
mezelf ertoe te zetten om echt wakker te worden, zodat ik zou zien dat deze
figuur zich alleen maar in mijn droom had aangediend. Maar de figuur was er nog
en werd eigenlijk alleen maar duidelijker. Er kwam een witte gloed uit de
figuur, dat als een baken van licht de kamer van het duister ontdeed. Was het
een man? Een vrouw? Ik kon het geslacht niet vaststellen.
Ik
trok de dekens op in een reflex. Hoopte ik mezelf daardoor veiliger te voelen?
Ik weet het niet. Diep van binnen wist ik wat me te wachten stond en ik dook
ervoor weg. Een indrukwekkende stroom van energie stootte door mijn lichaam. Ik
werd erdoor van mijn stuk gebracht. Dit gevoel had ik nooit eerder ervaren. Het
was alsof het niet van deze aarde was. Ik voelde me minuscuul onder het hoopje
dekens. De figuur torende hoog boven me uit en keek me rustig aan. Alsof het me
de tijd wilde gunnen om werkelijk wakker te worden. Een stem vulde de stille
ruimte tussen ons. Eigenlijk werd de schok daardoor alleen maar groter. In het
moment begon er langzaam een sterke verbinding te ontstaan. Ik hoefde mijn oren
niet te gebruiken. De stem kwam als het ware zonder tussenkomst van zintuigen
direct binnen en klonk duidelijker dan ik ooit met mijn oren had kunnen horen.
De woorden waren geladen met een bijzondere energie die geen twijfel liet over
de intentie en de zuiverheid van de persoon die de woorden tot mij sprak.
Vreemd genoeg herkende ik deze manier van communiceren uit een ver verleden en
als vanzelf gaf ik antwoord op dezelfde manier. “Je maakt me bang met je
verschijning. Wie ben je en wat kom je doen?” De stralende figuur raakte me met
zijn rust, maar de uitnodiging was verontrustend: “Ik kom je halen voor een
bezoek. Je mag met me mee als je wilt.” Tijd om na te denken, of te laten
bezinken wat de woorden voor me betekenden, had ik niet. Een wervelende energie
in mijn lichaam bracht me heel dichtbij mezelf. Alle levensenergie balde zich
samen op één plek: vlak boven mijn navel.
Het
voelde als een thuiskomen in mezelf en voor ik besefte wat er gebeurde, zoog de
energie uit mijn lijf en plotseling zweefde ik door mijn eigen kamer. Ik zag
mijn lichaam op bed liggen en besefte opeens dat ik ook zonder lichaam nog
altijd mezelf was. Mijn levensenergie bruiste. Het voelde alsof mijn
persoonlijkheid nu puurder en zuiverder was en opging in een wervelende bal van
licht. Ik ervoer een gevoel van ultieme bevrijding.
De
energie van de figuur nam in kracht toe en ik wist dat ik eruitzag als zijn
aanwezigheid. Eigenlijk zoals ik er altijd uitzag, maar mijn lichaam had geen
tastbare vorm. Als je een hand door me heen zou steken, dan zou deze dwars door
mijn lichaam gaan. Ik was totaal verward, hoewel deze transparantie ook
vertrouwd voelde. “Mee waar naar toe? Wat overkomt me nou toch? Hoe is dit
allemaal mogelijk en droom ik of is dit echt?” Vele vragen gonsden door mijn
hoofd. Zonder dat mijn lippen bewogen sprak ik in mijn hoofd de bijzondere
verschijning toe : “Ik ben er nog niet klaar voor. Je mag terugkomen als ik
kinderen heb. Nu is het te vroeg.” Prompt werd ik weer terug in mijn lichaam
gezogen en de figuur was verdwenen. Het was alsof er niets was gebeurd, hoewel
de ervaring toch zo intens was geweest. Wat overbleef, was sterker dan het
gevoel van een droom waaruit je ontwaakt, vooral ook, omdat deze unieke
verschijning duidelijker werd nadat ik helemaal wakker was geworden. Er ging
een licht gevoel van spijt door me heen. Waarom was ik zo bang geweest? Ik had
misschien wel iets gemist, waar ik nooit een nieuwe kans voor zou krijgen. Ik
twijfelde of ik het goed had gedaan, maar de figuur was weg. Ik kon er niets
meer aan veranderen. Het gevoel van loskomen uit mijn lichaam zou ik nooit meer
vergeten. Het was zo uniek. Zo intens. Ik was dankbaar. Het was geen droom
geweest, daar was ik zeker van. Ik mijmerde nog na over wat me was overkomen.
“Hoe kwam ik erbij om te zeggen dat ik nu niet mee kon gaan? Dat het pas kon
als ik kinderen had? Er was nog helemaal
geen sprake van kinderen. Ik zat nog op school en een stabiele relatie om
kinderen te krijgen was er ook niet. Had ik in mijn eigen toekomst gekeken?
Ineens wist ik het zeker: ik zou kinderen krijgen." Heel vaag kon ik nog
toegang krijgen tot het gevoel van die pure aanwezigheid die ik was toen ik
mijn lichaam daar op dat bed zag liggen. Toen ik buiten mijn lichaam kwam, was
alles duidelijker.
Het
drong langzaam tot mij door dat ik delen van mijn toekomst had gezien. Ik was
me er intens bewust van geweest dat ik nooit kon sterven en dat mijn
levensenergie oneindig is. Dit besef was groots. Te groots voor nu. Ik liet de
gedachte eraan los. Zwevend door het pure licht zijn deze mogelijkheden aanwezig,
maar in mijn lijf teruggekomen, was het alsof ik mezelf voor de gek had
gehouden. Dit was voor mijn aardse bewustzijn allemaal te groot. Te moeilijk en
vooral, ik was er bang voor. Diep vanbinnen knaagde dat angstgevoel aan me,
want het was dát geweest wat me ervan
had weerhouden om op de uitnodiging in te gaan. Weer voelde ik die spijt
opborrelen. “Had ik het goed gedaan?” Ik werd er moe van om in cirkels te
denken. Langzaam veranderde mijn energie. Ik werd overmeesterd door een intense
rust die van binnenuit kwam. Wanneer precies weet ik niet, maar ik viel
uiteindelijk in een droomloze slaap. De slaap nam de kracht van de ontmoeting
verder weg en de volgende morgen leek het zelfs alsof de ervaring van die nacht
een verre herinnering was. Het voelde alsof er niets was gebeurd. Met de dagen
zakte het verder weg en uiteindelijke dacht ik er helemaal niet meer aan. Alsof
de ontmoeting weg was gezonken in een onbewuste wolk, ergens in mijn lichaam
naar een slapend plekje waar ik nooit kwam. Maar veel later, toen ik één
dochter had, werd ik daar weer wakker........
10 jaar later
De
hele dag had Moira hard gewerkt. Het was druk op kantoor. Ze was blij dat ze
lekker op de bank kon ploffen en die avond geen afspraken had. De kleine Sophie
lag in haar wiegje te slapen. De tafel was opgeruimd. De was kon nog wel een
dagje wachten. “Vanavond ga ik lekker vroeg naar bed,” zei Moira tegen Sander.
En ruim voor middernacht dook ze in bed. Diep onder de dekens dacht ze te
ontkomen aan de gedachte van de drukke dag die morgen zou komen. Het duurde
niet lang voor de diepe slaap kwam.
Moira
lag nog geen uur te slapen of ze werd ruw uit haar slaap gerukt. Daar stond
Sander bij haar bed, die hardhandig en nadrukkelijk de telefoon in haar handen
drukte. Moira probeerde wakker te worden, maar het duurde even voor ze besefte
wie ze aan de telefoon had. Vragend keek ze Sander aan, maar hij zei niets.
"Je spreekt met Moira, met wie spreek ik?”
“Met de alarmcentrale. Er is ingebroken bij je
ouders, maar die zijn niet bereikbaar. Daarom bellen we jou. Er is bij de
garagedeur een alarm afgegaan, omdat iemand de deur waarschijnlijk heeft
geforceerd.” Moira probeerde te bedenken waar haar ouders konden zijn. Waren ze
overvallen door inbrekers? Zouden ze nog wakker zijn geweest? Ze voelde zich
wazig door de slaap, maar dwong zichzelf om na te denken. Waarom zijn mijn
ouders niet bereikbaar? Langzaam sijpelde de waarheid tot haar bewustzijn door:
“Ze zijn op vakantie.” Opeens voelde ze een overweldigende opluchting en ze
slikte de brok in haar keel door. Ze wist uit te brengen, dat ze iemand zou
gaan bellen om polshoogte te nemen. De alarmcentrale vroeg of ze hen daarna op
de hoogte kon stellen. Ze zouden alvast een politieagent sturen.
In
een roes belde Moira de buren die in het kleine dorpje naast haar ouders
woonden. Zij hadden de sleutel voor noodgevallen. Toen haar ouders op vakantie
gingen hadden ze, zoals gewoonlijk, het telefoonnummer van hun dochter bij de
alarmcentrale achtergelaten voor het geval er zich noodgevallen zouden voordoen.
Na enkele telefoontjes hoorde Moira dat de inbrekers gesignaleerd waren. Toen
ze het alarm hoorden zijn ze direct weggevlucht. De garagedeur was zwaar
beschadigd, maar ze hadden niet de kans gehad iets te stelen. Het hart bonkte
in haar keel. Wakker worden was altijd al een lastige opgave geweest voor
Moira. Het kostte haar daarom ook moeite alert te zijn op dit moment. Ze
beleefde de hele situatie in een droom. Ze overdacht met een bonkend hoofd wat
er allemaal had kunnen gebeuren. “Stel je voor dat mijn ouders thuis waren
geweest.”
Er
kwam abrupt een einde aan het gevoel van geborgenheid en veiligheid, zoals ze
dat tot dan toe ervaren had in haar leven. Moira werd zich ineens bewust van
het beklemmende gevoel dat ze voorheen nooit kon plaatsen: “ik heb een absurde
angst voor een overval.” Waar kwam dat ineens vandaan? Ineens begreep ze het.
Dat gevoel kwam diep uit haar herinnering. Uit een heel ver verleden in een
leven dat reeds lang vervlogen was. Een roes kwam over Moira heen. De tijd
draaide terug. Heel ver terug......
Eenheid ervaren
Ineens
stond ze in een dorpje van kleine hutten, waar zij zelf samen met haar man en
kinderen een eigen hut bewoonde. In het kleine kamp leefden ze allemaal
dichtbij elkaar. Ze leefden van wat de natuur te bieden had. Je zou het
primitief kunnen noemen, maar in feite leefden ze in eenheid met de natuur. Ze
had een mooie bruine tint, dik haar en een rank figuur. Moira hoorde in
zichzelf haar eigen stem vertellen over deze herinnering. Ze herkende haar
favoriete boom, waar ze altijd zat te werken. Ze maakte er kruidenmengsels om
haar stamgenoten te kunnen genezen. “Ik voelde me sterk verbonden met alles en
iedereen om me heen. Het leek wel, alsof ik over een kennis beschikte, die me
van nature was meegegeven. Niemand hoefde me te vertellen welke bessen giftig
waren of welk middel hielp tegen hoofdpijnen. Ik wist die dingen gewoon. Ik
voelde me vervuld van warmte en liefde, voor de mensen, het leven en de
natuur.”
Terug
in die lang vervlogen tijd, keek Moira om zich heen. De hutten waren gemaakt
van stro en plaggen en de sfeer was gemoedelijk. Ze hielden zich bezig met
handwerk, het bereiden van eten en in de avond maakten ze tot laat muziek en
dansten ze op het geroffel van trommen die ze zelf gemaakt hadden. Dit was haar
thuis. Het enige thuis dat ze kende. De mensen waren klein en mager, maar hun
ogen straalden een warme liefde uit. Het was een vredig bestaan. Dat werd
echter wreed verstoord toen er op een dag opeens mensen verschenen die het
dorpje overvielen. Ze schreeuwden hard en hadden allemaal geschilderde
gezichten in kleuren die door elkaar liepen in uiteenlopende patronen. Ze
verbrandden alle hutten en uitten daarbij juichkreten alsof ze iets moois
hadden gedaan. De invallers gebruikten pijlen en streden om, ja om wat
eigenlijk? Het leek alsof hun woede en strijdlust totaal geen reden hadden. De
ogen van deze aanvallers waren leeg. Moira had roerloos gekeken naar wat er
gebeurde. Ze was niet in staat zich te bewegen. Eerder hadden de bewoners van
het dorpje nooit geweten wat geweld was, maar die dag werden ze geconfronteerd
met de hardheid van deze wilde mensen. Wat mensen elkaar aandoen heeft die dag
de ziel van deze mooie vrouw getekend. Haar ouders werden gedood in deze
strijd.
Moira
knipperde met haar ogen. Ze begreep dat ze terug was gegleden naar het
verleden. Tranen stroomden over haar wangen. Nu wel, bedacht ze zich, want ze
wist dat ze deze tranen altijd binnen had gehouden. De schok was toen te groot
geweest. Ze kon destijds die emoties niet aan. De ingrijpende gebeurtenis van
vanavond, de overval op haar ouderlijk huis, had de herinnering aan een geleefd
leven naar boven gehaald. Moira had nog nooit de emoties losgelaten die haar op
die dag in het verre verleden hadden overvallen. Ze huilde tranen die ze
eeuwenlang had opgekropt. Verdriet en pijn sneden door haar ziel. Deze
gebeurtenis zorgde dat iets in haar zich opende. Alsof ze een bloem was, die
zich opende om het eerste zonlicht van die dag te kunnen opnemen. Ze voelde
zich lichter worden. Uit het verleden had ze een last gedragen die ze nu kon
loslaten. Langzaam gleed de persoon, de Moira uit het verleden, uit haar
lichaam. In de verte zag ze een vrouw aan komen lopen uit een fel licht: het
was de Moira uit het hiernamaals die op deze gebeurtenis had gewacht. Samen
versmolten de twee vrouwen zich in een grote glans van wit licht. Moira huilde,
maar er was ook een gevoel van opluchting dat een diepe indruk op haar ziel
achterliet. Langzaam vertrok haar oude zelf als een heelheid en trok zich terug
naar de wereld die we niet zien.
Ontmoeting met
een oude bekende
Een
gevoel van heimwee naar wie ze was geweest bleef in haar achter. Maar een stem
vertelde haar, dat die persoon nog altijd in haar zat. Dat Moira alles wat zij
was en had geleerd, nog altijd tot haar beschikking had. De slaap kwam niet
meer. Moira doezelde ergens tussen waken en slapen in. Een toestand die ze
normaal niet zo lang kon vasthouden, maar door de intense gevoelens van die
avond leek het wel een uur te duren. En opeens, geheel onverwacht, stond daar
een verschijning. Alsof Moira het verleden nu veel dichterbij had gehaald,
voelde deze ontmoeting als een herhaling van wat eerder gebeurd was. Ze was
weer die jonge vrouw, die angstig in bed lag met de dekens opgetrokken tot
onder haar kin. Zodra ze de figuur zag, viel alle besef van tijd weg. Verleden,
heden en toekomst werden één op dit unieke moment. Liefde, warmte en emoties
van alle tijden stroomden door Moira heen. Tranen van geluk en verdriet
stroomden tegelijkertijd over haar wangen. Ze herinnerde zich dat ze een
afspraak met hem had gemaakt. Het was niet eens een herinnering, maar een
helder weten. Iets dat zo nadrukkelijk in haar zat, dat ze direct wist wat deze
ontmoeting zou brengen. Een diepe dankbaarheid welde in haar op. Ooit had ze
gedacht dat deze ontmoeting nooit meer zou plaatsvinden, maar vandaag was het
moment daar. De figuur keek Moira liefdevol aan. Hun ontmoeting was als een
weerzien tussen twee vrienden die elkaar te lang niet hadden gezien. Weer
liepen de rillingen over haar rug. Het gonzende gevoel in haar hart maakte haar
zo gelukkig. Het voelde machtig, onwerkelijk, en wat haar opviel: “Ze was er
totaal niet bang meer van.” Ze zwol van verrukking. Het bracht haar naar een
verhoogde staat van energie die ze in haar eentje nooit had kunnen bereiken.
Vol verwachting ging ze voort, maar diep in haar hart was er ook de angst voor
het onbekende. Een diepe angst, die haar het gevoel gaf dat ze zou gaan sterven
die avond. Ze zocht steun bij haar man, die ondertussen naast haar lag te
slapen. Ook voelde ze dat de kat een plekje had gevonden op de dekens, vlakbij
haar voeten. Het voelde warm en geborgen aan. Een moment van puur vertrouwen
gaf haar een kracht om door te gaan. Of het een afscheid voor altijd was, wist
ze niet. Eigenlijk wist ze helemaal niets, alleen dat ze zou meegaan. Moira
wist dat dit avontuur haar leven zou veranderen. Ongeacht wat het haar zou
brengen, wist ze dat ze niet anders kon dan meegaan. Een weg terug was niet
denkbaar.
De
figuur naast haar bed vervulde haar met een warme liefde, een verbinding die
verder ging dan elke emotie die ze op aarde ooit ervaren had. Ze waren samen
één, maar toch ook twee unieke persoonlijkheden. Eén ziel met elk een eigen
gewaarwording. Er woedde een storm in haar buik. En die zwol aan tot een
wervelstorm die haar energie verder omhoog bracht. Een kracht stroomde door
haar heen, alsof ze werd blootgesteld aan een sterke kosmische energie om deze
reis mogelijk te maken. De wervelstorm verliet haar lichaam vlak boven haar navel,
in het midden vlak onder de plek waar haar ribben eindigen. Ze herkende het
gevoel en op één of andere manier maakte dat het vertrouwd. De angst viel weg
en maakte plaats voor verwondering.
Moira
hoorde haar reisgezel uitleg geven, de woorden kwamen op dezelfde manier als
eerst, rechtstreeks binnen in haar hoofd. “Het is de bedoeling dat je leert
over de Aarde en al het leven op deze planeet. We geven lessen aan spirituele
zoekers, zoals jij, over de werking van het universum. Maar we leren je alleen wat
jij nodig hebt, het is datgene waar je zelf om vraagt. Dat wat jouw ziel nodig
heeft om de taak te vervullen die je op aarde hebt gekozen.”
Moira
verkeerde in een heel andere mate van alertheid dan anders. Alles werkte
efficiënter. Ze werd niet beperkt door emoties of gevoelens die, normaal
gesproken, haar fysieke lichaam zouden tegenhouden. Ze kon in een ongedwongen
aanwezigheid ervaren wie ze ten diepste was. Er was vreugde en
nieuwsgierigheid. Ze nam intense kleuren en liefdevolle energie waar die haar
overal raakten. Moira dacht aan Jezus. Eigenlijk was ze helemaal niet zo
gelovig, maar deze historische persoon kwam opeens in haar gedachten. Vreemd
genoeg duurde het geen tel, geen seconde, maar een oneindig klein deeltje tijd
en opeens was ze bij Jezus. Hij zag er net zo uit als Moira en haar reisgezel.
Zijn licht straalde nog feller en de kleur ervan was een mengeling van blauw,
zilver en goud. Het was onbeschrijflijk hoe kleuren op deze plek andere
schakeringen aannamen. Een dergelijke kleur kende Moira niet van de aarde. Ze
voelde meteen een grote liefde voor de aanwezigheid van Jezus: op één of andere
manier kenden ze elkaar al.
Moira
keek hem aan en dacht aan wat ze wilde vragen, want van binnen besefte ze heel
duidelijk dat ze hier was om te leren. De antwoorden kwamen wederom direct, nog
voor Moira goed en wel doorhad wat ze had willen vragen. Zoals Moira eerder had
herbeleefd wat er in het kamp was gebeurd, waar ze werden overvallen, zo
beleefde ze de antwoorden nu ook. Ze werd één met de antwoorden die Jezus gaf.
Het leek wel alsof ze deel uitmaakte van de woorden die hij sprak. Ze ervaarde
geluiden en geuren compleet anders. Ze zag alles in een bijzonder licht, alsof
ze meedeed aan een schouwspel dat zich in haarzelf leek af te spelen. Het was alsof
ze herinneringen ophaalde aan iets waar ze lange tijd niet aan gedacht had.
Doordat ze buiten haar lichaam was, voelde alles anders. Moira rook geuren die
haar volstrekt onbekend waren. Een mengeling van bloemen en kruiden, die de
herinneringen een extra diepte gaven. Ook de geluiden die zich bij de emoties
aandienden leken het gevoel te bespelen. Ze werd één met die beelden, met die
gevoelens en geluiden. Het gevoel van tijd en ruimte verdween. Moira ging
helemaal op in wat ze daar, buiten haar lichaam, beleefde. In het aardse leven
houdt ze ervaringen regelmatig tegen, om zichzelf te beschermen. Dit gebeurt
vooral als emoties te heftig worden. Maar omdat ze geen lichaam meer had, ervoer
ze ook geen fysieke emoties meer. Alleen de pure ervaring was er, zonder de
bagage van zware emoties die zich anders vaak aandienden. Alles wat ze zag en
beleefde, kon Moira in pure vorm ontvangen. Hierdoor was de ervaring veel
intenser en kon ze ook niet onder de kracht ervan uitkomen. Hier was ze
volledig aanwezig. Ze kon zich niet verstoppen achter maskers van boosheid,
wrok, pijn of verdriet. Ze was gewoon de pure vorm die ze diep van binnen is.
Moira’s reis door
het Universum
Jezus
wist telkens weer welke vragen Moira wilde gaan stellen en de antwoorden kwamen
steeds sneller en sneller. Ze kon niet bevatten hoe snel de wereld werkte waar
ze zich in bevond. Alles was er al. Alle kennis en alle personen die ooit
geleefd hadden. Ze waren er allemaal. Tijdens de reis door het universum kon ze
deze wereld verkennen en ervaren hoe het daar werkte. Het verhaal van Jezus was
hoopgevend. “De aarde is oorspronkelijk een plaats van liefde. Een plek die
gecreëerd is vanuit het oneindige licht om haar bewoners in een dichte structuur,
waarin licht en liefde niet vanzelfsprekend zijn, te leren leven als Goden.
Mensen zijn gemaakt uit het licht waarvan ook de aarde is gemaakt. De bron van
dit licht, dat door mensen God, Jaweh of Allah wordt genoemd, maar soms ook het
universum of de bron of het Al, heeft ervoor gekozen om zijn licht te
verspreiden in een fysieke wereld. Alleen op die manier kan je ervaren wie de
bron werkelijk is. Wij allemaal samen zijn de uiterlijke verschijningsvormen
van het Goddelijke licht, van de energie van het universum. En de aarde is een
levend wezen dat geheel uit dat licht is gebouwd. Elk minuscuul deeltje is
gebouwd uit dit ene grote licht. Alle wezens die leven kunnen het licht
uitbouwen, zelf bepalen wat ze willen leren en creatieve uitingen in de fysieke
wereld manifesteren. Maar omdat enkele wezens vergaten dat ze zelf een deeltje
van het licht waren, kozen ze ervoor om hun eigen weg te gaan en zich van Gods
wil af te zonderen. En zo kwam het, dat de mensheid niet meer haar eigen licht
kon ervaren, omdat deze kennis bijna geheel verloren was. Het is de keuze van
de mens geweest om weg te lopen van zijn eigen Goddelijke natuur. Daardoor
ontstonden situaties, waarin mensen egoïstisch gingen handelen om het gemis dat
ze in zichzelf gecreëerd hadden op te vullen. Mensen werden steeds angstiger en
agressiever. Ze gingen elkaar bestrijden. De innerlijke strijd die ze voerden,
werd ook zichtbaar in de buitenwereld. Hierdoor zijn oorlogen ontstaan en
situaties van honger, misbruik en ellende.
Gedurende
enkele millennia was het Licht op aarde bijna geheel verduisterd en konden
zelfs de meest liefdevolle mensen maar moeilijk door die dichte, donkere lagen
heen komen. Daarom stuurde God mij, zijn zoon, om het Licht opnieuw naar de aarde
te brengen. En nu, meer dan 2000 jaar later, heeft het Licht vele mensen
aangeraakt en zie je langzaam dat de mensheid in zijn totaliteit heel
voorzichtig weer liefdevoller en respectvoller met elkaar omgaat.
Dat
is ook de reden, dat we de spirituele zoekers van jullie planeet les geven op
de manier zoals jij nu les van mij krijgt. Dat wat jij nu nodig hebt is, dat je
tot het volle bewustzijn komt. Dat je de totale verlichting aanneemt en daarna
het licht gaat verspreiden. Het is de grootste wens van God dat mensen het
Goddelijke licht in zichzelf terugvinden en het gaan delen met andere mensen.
Maar God zal zijn wil nooit aan de mensen opleggen. Ze moeten er zelf voor
kiezen om dit pad werkelijk te gaan lopen.” Moira hing aan zijn lippen en zijn
verhaal inspireerde haar zo, dat ze er helemaal enthousiast van werd. In feite
was het pad dat Jezus zelf had bewandeld als voorbeeld bedoeld voor alle mensen
op aarde. Jezus had laten zien dat het leven veel meer is dan een plek van
oorlog, honger en pijn. Hij sprak verder: “Er zijn maar heel weinig mensen die
mijn pad werkelijk hebben gevonden. Iedereen kan zichzelf verbinden met het
bewustzijn waar ik in dat leven aan verbonden was. Het is een frequentie. Een
stroom van liefdevolle energie, een frequentie, waarop elk mens zich, vanuit
een pure en vrije wil, kan afstemmen. Hierdoor ga je het Goddelijke licht in
jezelf opnieuw ervaren en besef je dat je een kind van God bent. Dat je uit
zijn energie geboren bent. We noemen dit het Christusbewustzijn.”
Word
vervolgd…..
© Lilian Gijsbers
2014-2016 - http://www.lilianders.nl/home.html
Niets
uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel
van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder
schrijftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0
In
samenwerking met: http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Prachtig verhaal, gelukkig is het geen echt sprookje. Tot en met de ontmoeting met Jezus, hebben mijn spirituele ervaringen in mijn leven zich op een soortgelijke wijze voorgedaan. Ook de wijze waarop Jezus zich manifesteerde in het Licht, met al zijn kleurschakeringen en zijn geweldig liefdevolle uitstraling, is voor mij zeer herkenbaar. Daarom is dit verhaal voor mij geen sprookje, maar volledige werkelijkheid en allemaal heel herkenbaar. Ik blijf het verhaal met veel interesse volgen! Vooralsnog, dank voor de publicatie hiervan.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor je prachtige reactie Hugo, ik heb deze aan Lilian doorgestuurd!
Verwijderen