Moira - Een Hemels Sprookje
(Deel 7)
Auteur - Lilian Gijsbers
Voorbij de
illusie creëer je de wereld
De
tijd verstreek en haar groei had zich voortgezet. Moira raakte gewend aan haar
gaven. Ze sprak er vaker over met vreemden en ook in haar vriendenkring liet ze
wel eens wat los. De cursus bracht haar vertrouwen. Om te kunnen oefenen, hielp
ze steeds meer mensen die op haar pad kwamen. Haar ouders had ze nog niks
verteld. Wat zou ze hen moeten zeggen? “Pap en mam, ik kan mensen genezen. Ze
zouden vast vragen of ik een cursus op internet heb gevolgd,” dacht Moira. Ze
moest glimlachen bij het idee. Nee, de traditionele geneeskunde was niet haar
ding, omdat ze vond dat medicijnen vaak ter bestrijding gegeven werden en dat
er naar de echte oorzaak te weinig werd gezocht. Dat weekend kwam ze weer bij
haar ouders, die weer praatten over vakanties, een vriend die ziek was en
waarschijnlijk zou overlijden, maar ze hadden het vooral over dieet en
afvallen, het waren dingen die Moira nooit besprak. Een dieet had ze niet
nodig, vakantie kon ze niet betalen en een zieke vriend had ze gelukkig ook
niet. Ze kon er niet echt over meepraten. Maar ze liet haar ouders maar
vertellen, omdat ze zelf toch niet wist wat ze moest zeggen. Haar vader vertelde
vervolgens, dat hij naar het ziekenhuis was geweest en dat ze aan zijn rug
niets meer konden doen. “Hij is versleten, zeggen ze” haar vader keek
teleurgesteld, “ze kunnen het niet opereren ofzo, ik moet met de pijn leren
leven.” Opeens was Moira klaarwakker. Dit was een onderwerp waar ze wat mee
kon. Maar dan moest ze wel haar zwijgen doorbreken. Moira zat in tweestrijd,
haar ouders zouden nooit begrijpen wat ze deed. Maar haar vader had pijn en
Moira voelde heel sterk dat ze iets moest doen. Ze vroeg haar vader of ze hem
mocht helpen. “Ik doe verder niks, pap. Ik houd je gewoon vast.” Haar vader
liet het gelaten toe. Moira’s moeder stond een eindje verder en keek met een
bevreemd lachje toe. “Wat doe je nu weer? Jij hebt ook altijd wat. Wat zou jij
in vredesnaam voor jouw vader kunnen doen?” Moira wist dat haar moeder dit niet
zou begrijpen, maar zette toch door. Tot haar verbazing, vond haar vader het
geweldig. “ Moira, ik voel energie stromen en de pijn wordt minder!” meldde hij
enthousiast. Moira kreeg hierdoor wat meer zelfvertrouwen en in haar ooghoek
zag ze ook haar moeder verbaasd luisteren naar de reactie van haar man. Die
avond vertelde Moira aan Sander dat ze haar vader een ‘healing’ had gegeven en
dat het zo’n bijzondere ervaring was geweest. Het werd Moira duidelijk dat dit
weer zo’n bijzondere toevallige situatie was, waarop het universum haar hielp
om verder te komen. Het was een staaltje Goddelijke interventie, die haar leven
ten gunste veranderde. Dit moment had haar de kans gegeven haar gave te laten
zien aan haar ouders, zonder dat ze het in een moeilijk gesprek uit had hoeven
leggen. In woorden zouden ze haar nooit begrepen hebben, maar nu het zo fysiek
voelbaar was geweest voor haar vader, was het gewoon duidelijk. De volgende
morgen ging de telefoon. Het was haar vader. “Lieverd, ik weet niet wat je hebt
gedaan, maar de pijn is helemaal weg. Vannacht heb ik geweldig geslapen en ik
voel me heerlijk.” Moira was blij verrast. Dit was een cadeautje! Haar eigen
vader had aan den lijve ondervonden hoe healing werkte en was hier hopelijk
voorzichtig van overtuigd nu. De dag was al gemaakt, voordat hij goed en wel
begonnen was. Ze hing op en vertelde Sander wat haar vader gezegd had. Sander
was, net als haar vader was geweest, sceptisch. Gelukkig liet hij haar vrij in
haar eigen ontdekkingstocht. En dat was goed zo. Ze begreep nog lang niet alles
van de wereld die voor velen onzichtbaar bleef. Doordat er voor haar telkens
tipjes van de sluier werden opgelicht, begreep ze er zelf steeds meer van. De
onzichtbare wereld lag als een warme deken over de zichtbare wereld heen. Je
kon gemakkelijk in beide werelden vertoeven, maar ze voelden duidelijk heel
anders aan. Tijdens haar spirituele ontdekkingstocht had ze een bijzonder
inzicht gekregen: de werelden vulden elkaar geweldig aan. Wat een ontzettend
rijk gevoel was dat! Ze zag ook duidelijk het belang van beide werelden in en
ook waarom ze onlosmakelijk aan elkaar verbonden waren. Op haar nieuwe weg
deden zich situaties voor, die haar nog dichter bij zichzelf brachten. Ze zag
in dat als ze dichtbij haar werkelijke natuur kwam en ze ging lopen in de weg
van haar ziel, zij daarmee zelf situaties creëerde die haar hielpen om verder
te komen. En dat wanneer alles een geheel is, de wereld zich om haar heen
vormde. Ze was zich ook bewust van het feit dat zo te leven niet alleen voor
haar was weggelegd, maar voor elk mens. Je moest het alleen wel zelf zien. Zelf
ontdekken. Leef je in angst en ben je bang om dingen te verliezen? Dan verlies
je uiteindelijk ook. Leef je in controle en wil je de controle altijd houden?
Dan zorgt het universum dat je de controle verliest. Dat waaraan je wanhopig
vasthoudt, dat is hetgeen wat het hardste wegvalt. Dus moet je leren loslaten.
Het lijkt een zwaktebod, maar dat is het niet. Zodra je kunt loslaten, ben je
juist sterker dan ooit tevoren. Het loslaten wil zeggen dat je in complete
overgave leeft. Een leven in de stroom met het universum, zodat je het pad
bewandelt dat voor jou bedoeld is. Het pad weet namelijk beter wat goed voor
jou is, dan dat je dat zelf weet. Pas als je luistert naar je ziel, zie je dat
het pad jou leidt langs wegen die je nooit eerder zag. De ziel heeft een zachte
stem. Ze leidt je met subtiele lessen naar de bijbehorende ervaring en die
ervaring gaat vele malen dieper dan het lezen erover ooit kan doen. De ziel
creëert dus voor jou een pad in de perfecte wereld. Alleen voelt het niet
altijd zo. De ziel stuurt je op een weg die je met je hoofd nooit had kunnen
bedenken. Ze laat je dingen voelen die je met je hart nooit had durven voelen.
De kracht van het pad is zo sterk dat je vele malen in vertwijfeling stopt met
lopen, om op zoek te gaan naar iets dat gemakkelijker is. Is het dan zo zwaar?
Nee! Het is niet zwaar. Het is ook niet moeilijk, maar het is zo gigantisch
confronterend met wie wij werkelijk zijn. De meeste mensen ervaren het wel als
zwaar, moeilijk en zeer pijnlijk. Maar dat komt, omdat het leven hen aanspoort
om verder te gaan. Waar je dreigt vast te lopen in oude patronen, daar duwt het
leven je over de rand. Zo ben je genoodzaakt om verder te gaan en door te
pakken. Moira zakte weg, luisterend naar de stem van haar ziel. Ze merkte dat
ze steeds vaker diep in zichzelf wegzakte. Deze diepe vorm van meditatie moest
ze vroeger altijd oproepen, maar steeds vaker gebeurde het nu vanzelf. Ze
voelde zich rustig, sereen en mooi. Dit was haar juiste weg. Ook al zag het er
zo anders en nieuw uit. De ziel heeft zulke zachte methodes om jou op de juiste
weg te leiden, dat je gemakkelijk overspoeld wordt met informatie uit de
buitenwereld en waardoor je de stem van de ziel kwijtraakt. Maar de stem is er
altijd, als jij de rust in jezelf maar opzoekt. “In de stilte ontstaat de
ruimte om te groeien.” De zin werd in haar oor gefluisterd. “Wow, dat is een mooie
gedachte. Die houd ik vast.” Het gaf Moira moed. In de stilte zijn is voor veel
mensen eng. Stilte zijn we niet meer zo gewend. We leven in drukke steden,
hebben het zelf druk en willen ook altijd bezig zijn. Als we niet bezig zijn,
dan staat de TV aan of zitten we op internet. De stilte is niet meer aanwezig
zoals dat ooit wel het geval was. In de stilte van vroeger stonden we veel
dichter bij onszelf en uiteindelijk ook dichterbij de ander. We leefden vanuit
een innerlijk weten en met een vertrouwen dat het leven bracht wat nodig was.