Tijdloze Schrijfsels van Lilian Gijsbers - Telepathie over Honderden Kilometers

Tijdloze Schrijfsels van Lilian Gijsbers

Telepathie over Honderden Kilometers

 

Ooit was ik op vakantie naar het Spaanse Mallorca. Op een dag besloten mijn vriend en ik om een brommertje te huren om de bergen in te gaan. Het was een mooie dag en het Spaanse eiland zag er aanlokkelijk uit. We vertrokken in alle vroegte en gingen ergens in een uitgestorven dorpje eten bij een lokale ondernemer, die alleen maar Spaans sprak.

We leefden nog in de tijd zonder internet en mobiele telefoons, even voor de duidelijkheid. Maar het dorpje waar we terecht waren gekomen leek uit de prehistorie te stammen, want daar was nou werkelijk alles historisch. Maar wel des te aantrekkelijker, vind ik. Maar goed, tijdens het eten werd ik misselijk. Behoorlijke aanvallen van kramp in mijn buik. Ik wist dat het niks te maken had met het eten, nee er was iets. Er was iets ongrijpbaars in de lucht. Ik voelde een aanwezigheid van iemand die me met nadruk verzocht om in actie te komen. Ik moest bellen.

Op dit spirituele moment kon ik niet anders dan gehoor geven aan de aandrang om te bellen. Ga er maar aan staan in een uitgestorven bergdorpje waar niemand je verstaat. We betaalden snel, ik had amper twee happen gegeten, en vertrokken. Op de brommer gezeten vroeg mijn vriend wat nu te doen? Ik voelde waar we heen moesten, alsof ik een bepaalde leiding voelde van buiten mezelf. Ik zei tegen mijn vriend dat hij ongeveer 500 meter moest doorrijden, want aan de linkerkant zou een telefoon staan. Hij keek me heel ongelovig aan, sceptisch eigenlijk, maar mijn gezichtsuitdrukking liet hem gewoon doen wat hem werd opgedragen.

Ik voelde me zo helder op dat moment en ik zag gewoon de telefoon staan aan de binnenkant van mijn ogen. Eenmaal op een klein pleintje aangekomen sprong ik van de brommer en liep doelbewust naar een plek waar ik in mijn gedachten de telefoon had gezien en waar zowaar echt een openbare telefoon stond. Ik was nog nooit in het dorp geweest en had niet de macht om mensen de weg te vragen, aangezien ik geen Spaans spreek. Toch had een hogere macht me bij een telefoon gebracht.

De eerste die ik kon bellen was mijn moeder. Ik kreeg haar aan de lijn en ze zei: “Oh, mooi, je hebt mijn briefje gehad?” Mijn reactie was: “Welk briefje? Ach, doet er niet toe, vertel me gewoon wat er is.” Mijn moeder vertelde dat de oma van mijn vriend was overleden en dat ze ons al de hele dag had geprobeerd te bereiken. Ze had de telefoniste van het hotel gevraagd een briefje in de kamer achter te laten. Daar waren we echter nog helemaal niet geweest, omdat we nog altijd aan het rijden waren. Gelukkig had ik het bericht telepathisch opgevangen en nu wisten we dat we naar het hotel terug moesten.

Na 2 uren rijden kwamen we in het hotel. Het gekke is, dat daar nooit een bericht is achtergelaten. Er was eenvoudigweg geen briefje. In het hotel drong pas tot me door, dat ik die dag dingen had gezegd en gedaan, die eigenlijk niet mogelijk zijn. Wederom maakte ik een dag in magie mee, zoals ik al vele dagen in mijn leven heb meegemaakt. Hoe het mogelijk is, blijf ik me telkens weer afvragen.

Mijn hele leven hangt van dit soort dingen aan elkaar. Het is fijn dat dit kan, maar ik voel me op dergelijke momenten enorm overgeleverd aan de krachten om me heen. Ik kan ze niet verwerken, ze zijn emotioneel heel heftig. De hele avond heb ik gehuild om de emoties die me overmanden. En tijdens dat verdriet zag ik de verschijning van de oma van mijn vriend. Ze kwam me min of meer geruststellen voor mijn gevoel. Ik was dankbaar voor dit moment en ook dat ik over honderden kilometers het bericht had gekregen.

Het geval wilde namelijk, dat we niet op tijd met het vliegtuig terug hadden gekund, als ik niet die telepathische boodschap had opgevangen en uitgevoerd. We konden namelijk die zelfde middag nog een vlucht terug boeken voor de volgende dag. Anders was het 3 dagen later geworden en dan hadden we de begrafenis gemist.

Ook op de begrafenis zelf heb ik nog de oma van mijn vriend gezien, ze heeft de hele begrafenis bijgewoond. Ik had het idee dat ze blij was dat ik naar mijn gevoel geluisterd had. Ze leek het me in mijn hoofd te vertellen en dat maakte me dankbaar en vol vertrouwen. Sterven is als vertrekken naar een andere wereld, maar voor degenen die ervoor open willen staan is de overledene er nog altijd. De liefde bindt ons over de dood heen en dan kan een mens opeens bovennatuurlijke krachten tonen.  

Door Lilian Gijsbers - Datum onbekend

Copyright © 2009 - 2015, Lilian Gijsbers. Alle Rechten Voorbehouden.

http://www.lilianders.nl/home.html

In samenwerking met: Cobie de Haan - http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/