zaterdag, januari 21, 2017

Laat Me M’n Eigen Gang Maar Gaan…. - Vragen Stellen, Herkennen en Liefde in Evenwicht - 21 Januari 2016 / Cobie de Haan


Laat Me M’n Eigen Gang Maar Gaan….
Vragen Stellen, Herkennen en Liefde in Evenwicht
21 Januari 2016 / Cobie de Haan

♫Laat Me,
Laat Me,
Laat me m’n eigen gang maar gaan,
Laat Me,
Laat Me,
Ik heb het altijd zo gedaan….♫
Liedje van Ramses Shaffey (1978).
Het achtste dimensionale zelf, die min of meer de ‘onderwijzeres’ is in het proces waar ik en mijn Spirit Team in zitten, liet dit liedje de laatste dagen in mijn hoofd afspelen (er wordt veel met liedjes gewerkt). Ik had het zelf eerder ‘gedacht’ als een reactie op iets waar we mee bezig waren om te leren. Daarna begon zij het te gebruiken om iets onder de aandacht gebracht te krijgen. Dus zij zag daar een kans om ons in dit proces het één en ander duidelijk te maken en ze gebruikte het.
Het liedje op zich geeft aan dat men zich ‘veilig’ voelt in het oude vertrouwde - Laat me m’n eigen gang maar gaan … ik heb het altijd zo gedaan -. Het werd verkocht als dat het je “op jezelf staand” liet zijn, dat je in vrijheid kunt leven. Dat je krachtig in je eigen kracht stond/staat, als jij je zo durfde/durft te profileren. Iedereen kende het liedje en zong het mee. Maar wat het in feite doet is (meer) afscheiding creëren, meer angst voor het onbekende.
Laat me m’n eigen gang maar gaan = laat me met rust.
Ik heb het altijd zo gedaan = Ik wil niet veranderen.
Beide zinnetjes zeggen in feite, ik sta niet open voor wat voor zienswijzen of leefwijzen dan ook, ik wil mezelf niet ontwikkelen. Ik wil niet veranderen. Ik vertrouw alleen mezelf. Ik weet het beter. Ik sta op mezelf en ben daar sterk in. Maar is dat ook zo?
Naar mijn inzien niet, want je zondert je af. Je maakt van jezelf een eenling. Je bent iemand die ernaast staat en je leven raakt eenzaam. Je denkt misschien dat je vele vrienden hebt, zoals het liedje impliceert http://www.songteksten.nl/songteksten/27057/Ramses-Shaffy/Laat-Me.htm, maar je bent juist een vreemde. En we zijn van elkaar vervreemd, dat is nu precies wat ervoor zorgt dat wij, degenen die ontwaakt zijn, ernaast staan, niet geloofd worden, met de nek aangekeken worden. En dus (denken wij) blijft er voor ons over om via voorbeeld te ‘onderwijzen’. (Uiteraard de uitzonderingen hier en daar daargelaten J)
Dus wie dat pad gaat bewandelen, wat min of meer aangemoedigd werd in die tijd, via dit liedje, is natuurlijk gemakkelijker onder de duim te houden in een wereld welke een vals gevoel heeft van in vrijheid te leven. (en uiteraard was dat al veel langer aan de gang … het ging sluipenderwijs…) Samen sta je nu eenmaal veel sterker. En dus is zo’n liedje een uitkomst om ons verdeeld te krijgen, een liedje dat iedereen meezingt en een vals gevoel van vrijheid kweekt.


Wij, degenen die zichzelf als ontwaakt zijnde beschouwen, weten inmiddels dat wij niet in vrijheid leven. Wij in de meer ‘ontwikkelde’ landen zijn volkomen afhankelijk gemaakt van geld. Wij zijn geld nodig en daar is ons hele leven op afgestemd. We leven onder het juk van waarden en normen, wetten die niet oprecht en respectvol zijn. We kennen allemaal wel een verhaal van iemand die ergens tegen in opstand kwam, maar er niet ‘doorheen’ kon komen bij instanties, of wat dan ook, om zijn/haar recht te halen. Wet- en regelgeving die ons daar volledig in dwarsbomen. We weten ook allemaal in wat voor een positie onze oudere medemens geduwd wordt … waar is het respect gebleven voor juist die oudere generatie die keihard voor ons allemaal gewerkt heeft…  
Maar dat is niet waar ik het hier precies over wil hebben. Mijn vraag is, “Zijn wij echt wel zo bang voor verandering?” Ons wordt te pas en te onpas verteld dat we dat zijn, maar ik hoor overal om me heen, “Kom maar op met die veranderingen, ik ben er klaar voor!” Zijn wij echt bang om onze comfortzone te verliezen, te verlaten? Is het een vaststaand feit dat we die überhaupt zullen verliezen? Het leven zal er met verandering anders uit komen te zien, maar is dat per definitie slechter? Of zouden we erop vooruit gaan? Moet verandering echt onder dramatische omstandigheden plaatsvinden? Ik zal beslist niet ontkennen dat voor sommige zaken enig drama beslist noodzakelijk is … om bijvoorbeeld saamhorigheid te creëren. Toch durf ik me af te vragen, kan saamhorigheid dan per definitie niet vreugdevol gecreëerd worden? Dat is uiteraard weer afhankelijk van de opgelegde en zelf opgelegde waarden en normen, de indoctrinaties waaraan we vanaf onze geboorte aan onderhevig zijn. Of men voor elkaar open kan en durft te staan.  
Dus, kunnen we inschatten of we erop vooruit zullen gaan of op achteruit? Speelt men alleen maar in op negatieve verandering? En als dat zo is, waarom? We weten inmiddels dat velen nog ‘slapende’ zijn zoals dat heet. Zij bezitten beslist angsten om hun ‘veilige’ leventje kwijt te raken. Omdat dit bij hen geïndoctrineerd werd. Het wordt via de media onder onze neuzen gewreven. En het is vooralsnog zo, dat ‘men’ de media eerder geloofd dan dat wij geloofd worden, degenen die ontwaakt zijn jegens de waarheid van het leven waarin wij leven.
Dus waarom zou verandering negatief moeten zijn? Wij, degenen die ontwaakt zijn, weten dat er diverse dingen in het verschiet liggen die ons leven er beter op zullen maken. Vooruitgang zal geboekt worden, maar voordat dat zo is, zal er nog het één en ander moeten gaan veranderen. Die veranderingen zullen stapsgewijs doorgevoerd moeten gaan worden, dat gebeurt niet van de ene op de andere dag. Dus zitten wij dan in over dat tussenstadium van de verandering of zo…? Dat dit dan negatief zou zijn voor ons? Daarnaast, de boodschappen die ons om de oren geslingerd worden dat er angst is voor verandering, die lezen de onontwaakten toch niet. Alleen wij…. Dus wie wil men nu bang maken? … en waarom?
Ik denk, dat er hier een andere angst naar voren gehaald wordt, een angst die (grotendeels) helemaal niet van ons is … Ik denk dat het de angst van degenen is die de duistere energieën dienen. Zij zijn bang voor veranderingen, want dan zullen zij hun gemakkelijke leventjes kwijtraken en zullen zij de consequenties onder ogen moeten komen over wat zij gedurende hun leven allemaal gedaan hebben om ons onder de duim te houden. Zij maken van hun angst onze angst… En we trappen er nog in ook…. De spiegel wordt naar beide zijden gereflecteerd.
Het is toch zo, dat we er alleen maar op vooruit zullen gaan als we verandering omhelzen. Zowel voor ons als voor diegenen die (nog) niet ontwaakt zijn. Kijk naar de wereld om je heen en je weet dat verandering noodzakelijk is. Dus waarom lezen we dan regelmatig dat wij zo bang zijn voor verandering? Omdat we dat moeten geloven natuurlijk, en tevens kunnen we met lede ogen zien dat degenen die we lief hebben en die nog steeds diep onder de sluier leven, dit volledig geloven. Wat wij zogezegd kwijtraken, is wat zij, degenen die de duistere/negatieve energieën dienen, kwijtraken. Gemak, comfort, rijkdom en zelfs aanzien.
Iets dat aangeeft dat we ook verandering nodig zijn en wat ons daar uitermate in tegenwerkt is het feit dat wij denken een bepaalde vorm, op wat voor terrein dan ook, van bescherming nodig te zijn. Bescherming die zij ons vertellen dat we die nodig zijn, tegen dit en dat of zus en zo…. Waartegen? Tegen de inmiddels hoogtij vierende discriminatie die her en der aanwezig is? Onze achterdocht jegens onze buurlanden, asielzoekers of zelfs onze buren hier in eigen land? Hoe velen van ons hebben een vorm van achterdocht richting een vreemde als die bijvoorbeeld ons in de ogen kijkt? “Moet ie wat van me? Wat een engerd … Ik kijk hem maar niet aan.” Maar dit zijn meestal allemaal mensen net zoals jij en ik, misschien wel met dezelfde inslag… Met allemaal geïndoctrineerd en aangestuurd gedrag. Een glimlach met eventueel een goedmoedig knikje van het hoofd doet dan zoveel meer … Een glimlach is ontwapenend, het vertelt de ander dat je hem/haar niet be/veroordeeld. We weten inmiddels ook dat er een heleboel fake-nieuws in omloop is, dat de machthebbers dus allemaal zelf aansturen, om aan te slingeren ons te laten geloven dat de wereld een extreem gevaarlijke plaats is. Om nog maar te zwijgen over hoe men met echte rampen omgaat. Wat ons dus verteld wordt is dat wij hen dus zogezegd nodig zijn.
Maar ons wordt door de hogere dimensionalen geleerd dat we dat zelf creëren … toch? Je schept je eigen werkelijkheid. Het komt van binnenuit…
Wanneer je voor jezelf zelf-respect, zelf-waardering en zelf-liefde hebt, dan heb je dat ook automatisch voor alles en iedereen om je heen. Wanneer je begrijpt dat wij allemaal van Vader/Moeder God / De Ene afkomstig zijn, dan geef je respect en liefde, waardering enzovoorts aan je medemens. Wij zijn in De Ene zoals de Ene in ons is, De Ene is Alles-Wat-Is. Waarvoor hebben we dan nog bescherming nodig? Waarvoor zouden we angst moeten hebben? Datgene waar jij angst voor hebt slingert de ervaring aan. Je schept je eigen werkelijkheid. Dat gegeven zouden we inmiddels moeten kunnen doorzien en begrijpen. En daar is ook al het één en ander over geschreven…
Het is niet mijn bedoeling om dit alles als keiharde waarheid onder jullie aandacht te brengen, maar wat ik hier wil doen is om jullie aan te sporen er over na te denken, verder te kijken, de vragen te durven stellen. In bijvoorbeeld liedjes te zien wat zij proberen aan te sturen, zoals bij het liedje van Ramses uit 1968. (niet dat ik het be- of veroordeel, Ramses zal het beslist niet geweten of beseft hebben, laat ik daar duidelijk over zijn…) Of om bijvoorbeeld te onderkennen waarom er bijvoorbeeld op pakjes sigaretten of shag de teksten staan afgedrukt die we daar vandaag de dag met enorme grote dikke zwarte letters en met de meest afzichtelijke plaatjes zien afgedrukt staan. Wat angst creëert, niet meer en niet minder. Angst creëert dat wat je vreest, en dus kan ziekte op deze manier heel gemakkelijk ‘aangeslingerd’ worden op deze manier, en wordt er weer meer verdient in de farmaceutische industrie. Want als het roken zo enorm ongezond en verslavend is, waarom ligt het dan nog steeds in de supermarkten te koop en is het nog steeds betaalbaar? (Laat ik ook hier een kanttekening zetten … ik zeg geenszins dat het gezond is en ik moedig het niet aan!) Stel jezelf de vraag ook eens of het echt wel verslavend is … Er zijn legio mensen die van de ene op de andere dag het roken laten. Geen ‘afkick’ verschijnselen hebben, waarvan ik er één ben. Wat voor spel wordt hier gespeeld? … als je probeert het grotere plaatje te overzien?
Stel jezelf dat soort vragen, schud jezelf wakker. Neem niet zonder meer van mij aan dat het ook daadwerkelijk is zoals ik het aan jullie voorleg, maar durf de vragen te stellen. Blijf kritisch over datgene wat ons voorgeschoteld wordt. Heb je hart open en voel erin. Vind de aanwijzingen in onze samenleving en gebruik dat als je ‘wapen’ om de ontontwaakten ietwat bewuster te krijgen over dit of dat in onze samenleving, dit of dat over hun eigen leven…  Over de ‘keerzijde’ van dat wat men probeert aan te slingeren, zodat ze er tot toe aangezet worden om wat kritischer te worden, na te gaan denken. Daar is een aspect van ontwaking waar wij wel degelijk iets in kunnen gaan betekenen.
Het uitsteken van die helpende hand is beslist nodig. Zolang je maar in de gaten blijft houden dat jij je terugtrekt als het erop lijkt dat je het leerproces van degene(n) die je helpt aan het overnemen bent, want dat is natuurlijk nooit goed. Ze moeten zelf, om het leerstelsel als voorbeeld te nemen, het examen doen, want dat kan jij niet voor hen doen. Je geeft hen de helpende hand, staat hen met raad en soms daad terzijde, totdat ze op eigen benen kunnen staan. En dat is één van de aspecten van lopen in je Meesterschap.
Uiteraard is het bij ieder ‘geval’ waarbij je de helpende hand uitreikt een opnieuw inschatten tot hoever je kunt gaan, of hoe je de zaak op moet pakken aan de orde. Een ieder is uniek, en een ieder heeft een (iets) andere benadering nodig. Soms is aanmoedigen alles dat je hoeft te doen. Soms is het hen die hulp te verstrekken, als je beseft dat ze hun les geleerd hebben, zodat ze uit ‘de put’ vandaan gehaald worden en zelf weer verder kunnen, zonder inmenging verder van jouw kant… Soms is het alleen maar het verstrekken van één van jouw zienswijzen over iets dat zij nodig zijn om iets in een ander licht te kunnen zetten. Het kan dus zeer divers zijn.
Wij zijn niet afgescheiden van elkaar zoals ons heel vaak verteld wordt, en dat is ook zo. Vanuit de ‘vroegere’ begrippen verwachten we dat Vader/Moeder God (of wat voor benaming je ook aan hen geeft) ons via het gebed zal of kan helpen. Die hulp komt in de vorm van ons, dus als jij je afzijdig zou houden door te denken dat een ieder diens eigen lessen moet leren en oplossen, dan kan onze Vader/Moeder God niet zo heel veel uitrichten natuurlijk. Als we geloven dat we ons te allen tijde afzijdig moeten houden, dan is dat een zeer passieve zijde van Liefde.
Liefde in evenwicht, is Liefde welke gebruik maakt van positieve en negatieve gevoelens en emoties. De negatieve emoties/gevoelens sturen Liefde aan. De positieve gevoelens/emoties houden kwaadheid enzovoorts in bedwang/onder controle. We hebben soms een beetje irritatie of frustratie of kwaadheid nodig om tot actie te komen, om onszelf ertoe aan te zetten iets te gaan ondernemen. Bij de één gaat dat op een natuurlijke manier, een ander moet zich ertoe aanzetten om inderdaad tot actie over te gaan. Verlegenheid, of een nare ervaring kan daar debet aan zijn. En dus moet er moed verzameld worden, en dat doe je door jezelf even ‘stevig aan te pakken’. Juist die min of meer negatieve gevoelens/emoties zijn de motor om je tot actie aan te zetten.
Bijvoorbeeld, als je bij de kassa staat en je ziet iemand voor je staan die net een paar centen te weinig heeft om al diens boodschappen te kunnen betalen, waarom geef je dan niet die tien cent of die euro? Het kan voor die persoon de wereld betekenen. Het kan jouw gevoel van mededogen zijn dat hier spreekt, maar ook je gevoel van frustratie of irritatie omdat het nu weer langer gaat duren voordat jij en ook andere mensen aan de beurt zijn. En vanuit die frustratie of irritatie ben je dienstbaar bezig. Een groter voorbeeld met meer impact is als je ziet dat iemand (of zelfs een dier) in een rivier gevallen is en zich duidelijk niet kan redden en je ziet dat heel veel mensen gewoon toe staan de kijken hoe deze man/vrouw aan het verdrinken is. Je verbijstering hierover en opborrelende kwaadheid doet jou dan laten besluiten om dat water in te springen en een reddingsoperatie uit te voeren. Het zijn dan je negatieve emoties en gevoelens die jou aansporen om dat te doen wat juist is, wat van Liefde is.  
Negatieve en positieve emoties horen bij elkaar, de één kan niet zonder de ander. Als deze twee in evenwicht zijn vloeit daar evenwichtige Liefde uit voort.
Ik hoop dat ik jullie heb kunnen aanzetten om bewuster naar de dingen te kijken en erover na te denken, om jezelf te leren bepaalde toestanden of zelfs waarden en normen op een andere manier te bekijken. Te begrijpen waar we ‘bespeeld’ worden om op een bepaalde manier te reageren, of dingen te geloven die misschien wel helemaal niet waar zijn, zodat je ermee aan het werk kunt gaan om nog meer van de indoctrinaties en opgelegde/zelf opgelegde waarden en normen die niet ons hoogste goede dienen terzijde te kunnen schuiven. Blijf kritisch, heb een open oog en open hart voor alles in jezelf en om je heen. Sta in je waarheid - Walk Your Talk!
In Liefde,
Cobie
Copyright © 2017, Cobie de Haan. Alle Rechten Voorbehouden. http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/ Voel je alsjeblieft vrij om deze inhoud met anderen te delen, met vermelding van de auteur en de link van het originele artikel.

4 opmerkingen:

  1. Mooi stuk. Vond en vind het lied van Ramses nog altijd mooi en het past idd in een tijd.
    Ben soms wel erg moe van alles waarbij een beroep op samen wordt gedaan op dit moment. Het buitelt over elkaarr heen.
    Ben dan geneigd tot " laat me". Vandaag ook een dag van " laat me". "Laat me" in de vorm van zelfrespect.
    En in de vorm van zelfreflectie.
    Het kaf van het koren scheiden, dus ook de onderliggende bedoelingen zien van "angstaanjagers" kost mij soms veel energie. Ik wil mij niet afscheiden en tegelijk ben ik te bewust om mij in maalstromen mee te laten gaan. En dan is men geneigd tot " laat me".

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je compliment! Het lied is ook mooi, dat ben ik met je eens. We hebben tegenwoordig ook veel last van vermoeidheid of andere zaken die naar voren komen omdat onze lichamen bezig zijn te transformeren/transmuteren. Dan heb je ook al snel iets van "Laat me". Je zit er een beetje tussenin af en toe, begrijp ik. En er wordt ook van vele kanten op aangedrongen bijna om toch vooral alert te zijn, en zaken te herkennen. Zowel innerlijk als extern. Dus dan wordt eventjes het "Laat me" een vorm van zelf-Liefde, totdat je weer in evenwicht bent en weer verder kunt...

      Dus wat je hierboven zegt is een vorm van de negatieve en positieve emoties en gevoelens weer in evenwicht krijgen, omdat je 'onbewust' (misschien) weet dat je niet meer in evenwicht bent.

      In Liefde,
      Cobie

      Verwijderen
  2. Dankjewel Cobie! Heel waardevolle tekst!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Graag gedaan Vicky, we waren ermee aan het werk, en dan gaat het schrijven eigenlijk als vanzelf. Toch, omdat het eigenlijk een breed terrein is, heb ik er iets langer mee geaarzeld om het te publiceren dan normaal, en het bleek achteraf dat dit toch ook goed geweest was...

      In Liefde,
      Cobie

      Verwijderen