Moira - Een Hemels Sprookje
(Deel 8 - Het Laatste Deel)
Auteur - Lilian Gijsbers
Een roeping
De
volgende morgen voelde alles als een vage herinnering, alsof dat wat gisteren
was gebeurd al jaren geleden was. “Ik ben een menselijke engel,” Moira
fluisterde het af en toe tegen zichzelf, misschien wel om zichzelf ervan te
overtuigen. Het voelde vreemd, maar ook zo vertrouwd: Alsof ze altijd had
geweten dat ooit deze dag zou komen. Ze wist dat het een zware taak was, die ze
op zich had genomen. Dat het moeilijk werd en dat weinig mensen haar zouden
begrijpen. Ze besloot dat ze ervoor zou gaan, ook al wist ze niet wat het haar
zou brengen en wat het van haar zou vergen. Ze voelde dat het gewoon zo hoorde
te zijn. Maar spannend vond ze het wel. De volgende dag werd een drukke dag vol
huishoudelijke verplichtingen, werk en klanten die iets van haar wilden. Maar
Moira had een gedaantewisseling ondergaan. Het deerde haar niet. Ze stond
stevig op de grond, voelde zich verbonden met de mensen om zich heen en ze was
zelfverzekerd. Een besluit nemen bleek al genoeg te zijn om eindelijk vol
overgave haar dagelijkse beslommeringen af te kunnen werken. Ze vond het een
wonderlijk gevoel, maar het kwam haar goed uit. De week verliep verder zonder
bijzondere gebeurtenissen. Moira had het druk, werkte hard en genoot van haar
nieuw gevonden standvastigheid. Ze leefde nog steeds in haar twee werelden, die
van boven en die van beneden. Dat kon dus het verschil niet zijn. Het voelde
wel zo, dat die werelden dichterbij elkaar waren gekomen. Eerst ervaarde ze de
connectie met de spirits altijd als iets van buiten zichzelf, maar nu voelde
het als iets dat van binnen uit kwam. Alsof ze één was met de hemel en de aarde
op hetzelfde moment. Moira begreep dat ze langzaam mocht wennen aan deze nieuwe
manier van leven. Ze merkte dat dingen vanzelf gingen. Ze hoefde niet zo hard
meer te werken om de dingen voor elkaar te krijgen. Ze kreeg veel eerder
medewerking van familie en vrienden en hoefde niemand te overtuigen van wat dan
ook. Er gebeurden ook bijzonder gekke dingen. Zoals toen ze onderweg was naar
de lessen die ze volgde op de spirituele school. Na de cursus healing was Moira
aan diverse andere klassen gaan deelnemen. Ze wilde alles weten. Die dag zou
haar les hoe dan ook om half 10 beginnen en ze wilde natuurlijk niets missen.
Een file gooide roet in het eten. Moira voelde een enorme drang om de file op
te laten lossen. Ze reed op de snelweg maar haar teller gaf nog geen 50
kilometer per uur aan. Verdorie, met dit slakkengangetje zou ze nooit op tijd
komen. Moira zag 5 minuten verstrijken, maar ze stond nog steeds op dezelfde plek
in de file. Opeens kreeg ze een ingeving. Ze stemde zich af op haar binnenste
en maakte contact met haar spirituele vrienden. Opeens begon ze te blazen. Zo
hard als ze kon. Ze blies de woorden die in haar opkwamen naar buiten: “Kom op,
rijden. Toe maar, rijd maar verder!” Moira blies nog eens en nog een keer. Ze
opende haar ogen en ze zag de file vooruit gaan. Een minuut later reed ze weer
120 kilometer per uur. Verbaasd keek ze naar de weg. Er was in geen velden of
wegen een file te bekennen. Ook stond er nergens een auto langs de weg of
politie. Er was gewoon niets te merken van de file die er kort van tevoren toch
echt had gestaan. “Is dit wat engelen kunnen?” Moira had het zich nog niet
afgevraagd of ze hoorde een stem. “De wereld is een illusie en degene die door
de illusie heen is gebroken, leeft in een wereld waar alles mogelijk is. Een
engel creëert zijn eigen leven. Het is een kwestie van oefenen, van afstemmen
en van vertrouwen hebben in jezelf en je eigen kracht.” Moira voelde een harde
lach uit haar keel ontsnappen. Het zat een beetje tegen het hysterische aan. Ze
voelde zichzelf nog helemaal niet op haar gemak in deze hernieuwde vorm van
haar leven. Hoe was dit toch mogelijk? “Je moet het nog leren. Heb geduld. Wij
blijven je helpen. Je zult het langzaam maar zeker gaan begrijpen. Maar niet
alles in één keer. Dat hebben we je toch al een keer uitgelegd? Dan zou je zo
overdonderd worden door de grootsheid, dat je totaal verloren zou voelen. Neem
rust. Maak plezier en zorg dat je ook met beide benen op de grond blijft staan.
En dan komt de volgende stap vanzelf, wanneer jij eraan toe bent.” Ze maakte er
een gewoonte van om de ervaringen die ze had te vertellen aan Sander, maar
gebruikte daarbij een luchtige, vrolijke toon. Alsof het heel gewoon was dat
deze dingen gebeurden. Moira zorgde er ook voor, dat ze Sander regelmatig
betrok in haar belevingswereld, voordat de dingen gebeurden. Ze deelde haar
voorgevoelens. Op deze manier kon Sander ook werkelijk zien en ervaren, dat ze
het goed had aangevoeld. En dit werkte. Sander kwam ook met collega’s aan, die
graag een consult wilden ondergaan. Vaak bleef Sander dan meeluisteren. En op
deze manier werd het voor hem inzichtelijker wat Moira deed en vooral hoe dat
effect had op de mensen om hen heen. Het zorgde ervoor, dat Sander haar steeds
meer steunde. Hij zag namelijk wat ze mensen bracht. Moira had zelfs het
gevoel, dat Sander trots op haar was. Alhoewel hij daar nooit echt over
uitwijdde. Maar het moedigde haar aan. Het liet haar volhouden. Het voelde goed.
Ze had haar roeping gevonden. Al denkend, stond Moira opeens voor de deur van
de school. Gek genoeg, precies op tijd. Ze bleef zich verwonderen over deze
momenten. Het kon toch eigenlijk niet? Ze had lang stilgestaan en was toch op
tijd. Ze ging snel naar binnen.
Verder leren
Vandaag
zou ze les krijgen in het afstemmen op de ziel van iemand uit de groep. Ze
moest gaan voelen wat iemands werkelijke drijfveren waren, ook al spreekt de
persoon die in andere woorden uit. Deze oefeningen gingen haar meestal
gemakkelijk af. Het wordt psychometrie genoemd. Ze deed dat al jaren, eigenlijk
automatisch, maar had nooit geweten dat het iets te maken had met paranormale
gaven. Alles moest ze nog leren. Alles wat ze deed droeg bij aan haar taak. Dat
begon ze nu langzaam maar zeker wel in te zien. Maar dat de wereld zo in elkaar
stak en dat bijna niemand dat wist? Dat vond ze toch wel echt waanzinnig
interessant. Af en toe leek het haar wel dat zij zelf in een illusie leefde en
andere mensen het juist bij het rechte eind hadden. Ze zou bijna gaan twijfelen
aan zichzelf, maar gelukkig kreeg Moira voldoende bevestiging. De klasgenoot
waarmee ze oefende was, ook vanavond weer, haar duidelijkste bewijs. “Vandaag
is een mooie dag en ik heb weer zin in de les.” Dat was de informatie waarmee
ze het moest doen, er werd van haar verwacht dat ze met een concreet verhaal
kwam over deze vreemde. Moira stemde zich af op hem en voelde dat er hele
andere dingen speelden. Zaken waaraan hij geen gehoor wilde geven. “Je bent
voorzichtig weer begonnen met je creatieve hobby, maar je bent daar nog onzeker
over. Je hebt altijd een drang gehad om je gevoelens te uiten door te
schilderen of te tekenen, klopt dat?” De man keek haar vreemd aan. “Kun jij dat
opmaken uit mijn zinnetje dat het een mooie dag is en ik zin heb in de les?
Ongelofelijk, maar het klopt. Vorige week heb ik me ingeschreven voor een
cursus intuïtief tekenen en ik ben al voorzichtig wat gaan oefenen. Wat knap
dat je dat kon voelen!” Moira was tevreden. Dit was wat nodig was om werkelijk
tot mensen door te dringen. Helaas had ze buiten de les vaak moeite om de
kennis die ze kreeg over de werkelijke gevoelens van mensen, toe te laten. Ze
voelde dat soms als inbreuk op iemands privacy en daar had Moira de grootste
moeite mee. Ze was veel te bang dat ze een kwetsbaar stukje bij die ander zou
aanraken en dat ze hen daarmee verdriet zou doen. Dit was weer typisch zo’n
hele aardse gedachte. Ze daalde weer af naar haar droomtoestand. Ze zag hoe een
engel mensen helpt met voorzichtige duwtjes en lieve woorden, die de meeste
mensen niet konden voelen of horen. “Engelen uit de spirituele wereld zien toch
eigenlijk ook alles?” Dacht Moira bij zichzelf. “Hoe anders kan je iemand
helpen, als je niet toestaat dat je kwetsbare stukjes raakt? Het is een
menselijke regel, dat privacy belangrijker is dan iemand te helpen door
werkelijk naar zijn noden te luisteren. Een engel prikt altijd door de
uiterlijke schijn heen en ziet de mens zoals deze werkelijk is en wat deze mens
werkelijk nodig heeft om zichzelf te kunnen worden.” Moira voelde zich erg dom,
haar leven lang had ze vastgehouden aan haar normen en waarden om een ander
mens met rust te laten. Maar sommige mensen, die het hardste riepen dat ze geen
hulp nodig hadden, deden de gekste dingen om aandacht te krijgen, om werkelijk
gehoord te worden. Het werd Moira ineens duidelijk, dat anorexia, verslavingen
aan drugs en alcohol en allerlei vormen van zelfverminking in feite een roep om
aandacht waren: om gehoord en gezien te worden. Deze mensen waren niet gebaat
bij onze opvattingen om privacy hoog in het vaandel te houden. En zij waren de
uitwassen, degenen die het verste afgedwaald waren. Maar het kind dat thuis
geslagen wordt, dat wil ook een arm om zich heen. En de vrouw die door haar man
onderdrukt wordt? We draaien allemaal ons hoofd weg of we zien het gewoon niet.
Het is hun eigen zaak. Zij moeten het zelf maar uitzoeken! Dat is toch wat we
denken? Moira bekeek opeens al deze gevallen van een andere kant. Was het wel
zo, dat we hen allemaal aan hun lot moesten overlaten? Dat was eigenlijk nog
veel erger! Nu ze dat goed bekeek. Mensen met overgewicht. Stiekem worden er
grappen over hen gemaakt. Mensen die iets mankeren of er anders uitzien. Mensen
die een andere geaardheid hebben. We oordelen veel te gemakkelijk over hen.
Maar luisteren we wel eens naar hen? We hebben overal een mening over, maar
weten we eigenlijk wel dat al deze mensen hetzelfde zijn als wij? Dat ze ook
een luisterend oor kunnen gebruiken in moeilijke tijden? Dat ze het fijn vinden
als je helpt wanneer ze ziek zijn of verdriet hebben? Maar onze prachtige
normen van individuele vrijheid, privacy en mensenrechten dan? Al deze mooie
dingen hebben we simpelweg omgebogen tot iets waar de wereld niet beter van
wordt. We laten mensen zomaar aan hun lot over. We maken het hun eigen
probleem. Ze moeten zelf maar weten wat ze doen. Daar beslissen wij immers niet
over? En dan praten we ook nog altijd in de ‘wij-vorm’. Wij – tegen die
onbegrepen groepen mensen met allemaal hun specifieke problemen. Wij – de hele
wereld, zijn het niet met jou eens! Wij – alle mensen vinden jou raar! Wij –
niemand begrijpt jou! Wij – iedereen vindt dat jij jouw eigen zaakjes maar op
moet lossen. Het werd Moira ineens duidelijk dat de meeste mensen zich verstoppen
achter die ‘wij-vorm’, omdat ze zich als individu niet verantwoordelijk willen
voelen. Dan is de meest gemakkelijke weg om je te verschuilen achter wat de
meeste mensen denken, toch? Moira kon niet stoppen met deze gedachtegang. Ze
kreeg beelden te zien over hoe wij als mensen met elkaar omgaan. Dingen die we
volstrekt normaal lijken te vinden, maar wanneer je ze vanuit de ogen van de
realiteit bekijkt, meestal waanzinnig zijn. Hoe kun je het idee goedkeuren, te
zwijgen wanneer je ziet dat een kind lijdt? Hoe kan het zijn dat we allemaal
alleen maar aan onszelf zijn gaan denken en er voor de ander niet meer kunnen
zijn? “Stop,” dacht Moira “dit moet ik niet denken, want hier kom ik nooit uit.
Hoe moet de wereld veranderen als dit onze normen en waarden zijn? Ooit begint
het met iets moois en goeds en vervolgens laten we een ander mens vallen als
een baksteen, omdat we de normen en waarden gebruiken op de verkeerde manier.
Als kind sprong ik altijd in de bres voor het meisje dat gepest werd in de
klas. Ik herinner me, dat ik het niet normaal vond, dat één meisje altijd de
pineut was als er vervelende dingen moesten worden gedaan. Ik nam het voor haar
op en wat gebeurde er? Voortaan namen ze mij om te pesten. En het meisje
waarvoor ik was opgekomen? Dat deed niks en liep ook nog eens met de anderen
mee. Ik had haar geholpen en zij liet mij stikken! Dat is hoe de wereld
blijkbaar werkt. De sterkste overwint; survival of the fittest volgens de
evolutieleer. Maar het is niet de beste die dan overwint! Degene die zorgt dat
iedereen het goed heeft is dan wel niet de sterkste, maar het is wel de
liefste, de warmste en de vriendelijkste. Daar komen we dus nooit uit. De
mensen die de aarde regeren zijn van het slag mensen die leven vanuit de visie
dat de sterkste overwint. Zij onderdrukken met geweld de vriendelijke mensen,
die het goed bedoelen. De grote machthebbers stonden altijd al bekend om hun
enorm sterke wil om te veroveren en zichzelf te verrijken ten koste van
anderen. Ook dat nog! De sterkste zal nooit de slimste zijn, omdat hij alleen
maar vanuit brute kracht kan denken. En als die sterkste overwint, dan wordt de
wereld alleen maar minder mooi.”
“Wat
leven we toch in een zieke wereld,” dacht Moira. “Hoe kunnen we die nu met
elkaar weer ‘beter’ maken?” “Een engel kan met zachtheid alle harten doen
smelten,” hoorde Moira in haar kern. “De weg naar de nieuwe wereld is de weg
van licht en liefde. We hebben vele engelen nodig die het goede voorbeeld
geven. Goed voorbeeld doet immers volgen? Gebruik je liefdevolle krachten. Heb
van daaruit de mensen lief en zij zullen jou liefhebben.” Moira dacht: “Maar ik
ben helemaal niet zo lief! Ik heb mijn portie wel gehad: als je het opneemt
voor degene die gepest wordt en beloond wordt met iets lelijks, dan ben je er
toch klaar mee? Dan heb je je lesje toch wel geleerd? Ik wil dit helemaal niet
en ik weet al helemaal niet hoe ik het allemaal moet doen!” Moira voelde zich
nu al verslagen. Ze zag haar toekomstbeeld als een groot monster voor zich, dat
zich nooit zou laten temmen. Maar anderzijds voelde ze ook dat ze heel sterk
was. Werd ze getest? Moesten er dingen gebeuren, die haar sterkten in haar
overtuiging dat ze misschien wel liever was dan ze wilde toegeven? Dat ze elk
mens zijn of haar plekje in de wereld gunde? Van haar mocht ieder mens er
gewoon zijn! Dik, dun, donker of licht getint, van welke achtergrond of welk
opleidingsniveau dan ook, voor Moira was werkelijk iedereen de moeite waard.
Mits die persoon haar liefdevol en open zou ontvangen. Vijandigheid, daar had ze
haar buik van vol. Toch had ze ook al vaak gemerkt, dat vijandigheid zomaar als
een blad aan de boom kon omdraaien. Ze had ook vaak genoeg ervaren, dat zij dat
effect op mensen had. Daar waar ruzie was, sprong Moira ertussen en als een
eerlijke scheidsrechter zorgde ze voor een hernieuwde harmonie. Vooral haar
dochters lieten elke keer weer zien dat zij dat effect kon hebben op mensen die
ruzie hadden. Was dat wat de spirituele vrienden haar wilden zeggen? Dat ze die
gave moest aanwenden? De weg van de engel was begonnen, maar ging nu al niet
over rozen. Ze was verdorie nog maar één dag onderweg in haar carrière als
engel en nu wilde ze eigenlijk al het bijltje erbij neergooien. Zou het niet
geweldig zijn om te vertrekken naar een vergelegen tropisch eiland om nooit
meer terug te komen? Gewoon de boel de boel laten en een rustig leventje
leiden. Moira kon de verleiding nauwelijks weerstaan. Enerzijds wist ze goed
waarvoor ze koos. Wat ze moest en zou doen, maar anderzijds merkte ze dat ze
allerlei redenen zocht om er tussenuit te kunnen piepen. Een knoop in haar buik
liet haar voelen, hoe moeilijk ze het vond om krachtig te zijn. Om dit te doen.
Ze voelde angst en onzekerheid. Ze wist dat ze veel op het spel moest zetten en
dat het niet gemakkelijk zou zijn. “Kan ik dit wel? Waar begin ik toch aan?
Gaan de twijfels wel ooit voorbij?” Moira moest er maar niet teveel aan denken,
want dan zou ze gillend wegrennen en nooit meer aan dit stuk van haar levensweg
beginnen.
De eerste stapjes
als engel gezet
Weken
vlogen voorbij. Moira merkte, dat ze langzaam maar zeker meer vertrouwen kreeg
in haar taak. Ze had ook steeds meer opdrachten die niks met communicatie te
maken hadden. Langzaam maar zeker ging, op volledig natuurlijke wijze, haar
werk over in coachwerk. Vaak bood ze ook healings aan. Sander had haar hierin
gesteund. Hij had het ook goed gevonden dat ze haar bedrijfje omzette naar een
praktijk. Ze voelde een enorme steun vanuit de spirituele wereld en ze merkte
dat mensen haar anders benaderden. Er veranderde veel. Zelf werd ze wat
zachter, vriendelijker en ook een stuk vrolijker. Ze tilde niet meer zo zwaar
aan het leven. Dit luchtige gevoel deed haar heel veel goed, want hierdoor kon
ze alles relativeren. Er gebeurden steeds meer bijzondere dingen en ze ontmoette
mensen die ze heel fijn vond en waarmee het direct klikte. In haar werk ging
het goed. Het was heerlijk in harmonie allemaal. Ze had ook een prachtige
nieuwe astrale reis mogen maken en voelde zich wederom vol verwondering over
hetgeen ze had mogen beleven. In haar dagboek schreef ze een volgende
bijzondere ervaring: “Op een avond wilde ik gaan slapen, maar bleef op het
randje van slaap en waken. Opeens stond er een stralend schijnende figuur naast
mijn bed die me vriendelijk vroeg of ik met hem mee wilde gaan. Op een vreemde
manier had ik het gevoel de persoon te kennen, maar ik wist niet waarvan. Ik
voelde wel een zeer sterke persoonlijkheid, die mijn hele kamer leek te vullen
met licht en liefde. Deze persoon vertelde me zonder woorden dat ik niet alleen
zou zijn. Dat hij de hele reis bij mij zou blijven. Eigenlijk weet ik niet eens
of ik het een hij of een zij moet noemen, want de figuur had niet de vorm van
een man of vrouw zoals we die op aarde kennen. Het was meer de energie die ik
zag en voelde. Heel wonderlijk. Ik besloot mee te gaan en besefte dat het een
hele bewuste keuze was die ik maakte. Opeens voelde ik weer die zuigende kracht
bij mijn zonnevlecht en vloog ik als een wervelstorm uit mijn lichaam. Ik zag
hoe mijn lichaam in een slaaptoestand achterbleef.
De
reis duurde lang voor mijn gevoel. Bij eerdere astrale reizen leek ik binnen
een seconde op de gewenste plek te zijn. Even ergens aan denken en ik stond er
onmiddellijk. Dit keer duurde het langer. Ik begreep dat we verder weg gingen. Verder
dan daarvoor. Maar ook dat deze reis een fysieke reis was. Er was een duidelijk
verschil tussen reizen in fysieke werelden en reizen in de astrale wereld.
Meteen toen ik dat dacht hoorde ik de stem van mijn reisgezel: “We gaan naar de
blauwe planeet.” Ik voelde me dankbaar en blij. Ik verheugde me op dit bezoek.
Naar een andere planeet, wat geweldig. Ik had werkelijk het gevoel te vliegen,
pijlsnel. Ik zag ook lichten om me heen voorbij flitsen, waarschijnlijk waren
het de sterren. Mijn reisgezel vertelde dat er een bepaalde reden was waarom ik
de planeet mocht bezoeken. Ik moest namelijk leren en ervaren hoe de energie
daar voelde. Bij de planeet aangekomen zag ik inderdaad een blauwe uitstraling,
maar de planeet leek eigenlijk verder leeg. Toen we echter dichterbij kwamen
kleurde de lucht helemaal oranje. Ik voelde me er meteen thuis. Welkom, vrij en
vreugdevol. Maar ik mocht alleen de planeet van bovenaf bekijken. Ik zag dat de
woningen vrijwel onzichtbaar waren door het lichte wolkendek heen. Alsof ik
alleen mocht voelen en niet mocht zien wat er daaronder werkelijk plaatsvond.
Ik
zag wel dat er “mensen” leefden, van heel veraf. Ze hadden allemaal een soort
kastje bij hun huis staan. Mijn reisgezel legde uit, dat deze kastjes de
gedachtekracht opvingen van de bewoners van de planeet. De gedachtekracht is
sterk genoeg om alle stroomvoorziening mee te kunnen regelen. Dus
energiecentrales hebben ze hier niet meer. Ze vangen gewoon de gedachtekracht
op, want gedachtekracht is energie. Het klonk me zo logisch in de oren, dat ik
er verder geen vragen over stelde. Het was ook net alsof ik tijdens astrale
reizen veel sneller dingen begreep en mijn hersenen beter functioneerden. Ik
voelde de energie. Die was warm en ontvankelijk. Het had een hele stimulerende
werking. De planeet was gevuld met deze energie en zorgde ervoor dat de
bewoners hier in harmonie konden leven. Ook wist ik dat de bewoners leefden in
hun talent. Iedereen was even waardevol voor de gemeenschap. Iedereen droeg bij
aan het grotere geheel. Eigenbelang kenden ze hier duidelijk niet. Want deze
bewoners wisten dat wat hen zou dienen, ook het grotere geheel diende. En juist
deze houding bracht een energie van saamhorigheid, van eenheid, maar ook van
grote kracht. Hier waren mensen krachtig, er was geen honger of pijn. Hier
wisten mensen dat ze zelf over een helende, innerlijke kracht beschikten. Ook
verzorgden ze de planeet liefdevol. Het was hun ware thuis. “Herinner je deze
energie,” zei mijn reisgezel. “Dit is het voorbeeld voor de aarde. Deze energie
helpt de aarde. Prent je dit gevoel in en houd het vast. De energie zit nu in
jou, je kan er altijd naar terug.”
Opeens
was de reis afgelopen. Ik had genoeg gezien en gevoeld. Het was blijkbaar tijd
om terug te keren. Ik had geen idee hoe lang we daar waren gebleven. We gingen
dezelfde weg terug, met lichtjes om ons heen. Alsof we in een raket zaten en de
sterren langs ons heen zagen vliegen. Bij mijn eigen huis aangekomen namen we
afscheid. Mijn reisgezel was rustig en vriendelijk, maar weinig spraakzaam. Ik
voelde hoe ik terug mijn lichaam werd ingezogen, met een zuigende kracht die
zijn weerga niet kent. En ik was weer terug. Een diepe dankbaarheid vervulde
me. Ik was helemaal niet meer moe en voelde me sterker dan ooit. Maar ik
probeerde toch maar te slapen, het was immers nog midden in de nacht.
De
volgende dag moest en zou ik op internet zoeken naar deze blauwe planeet. Al
snel had ik een site gevonden die goed voelde. De blauwe planeet is de planeet
Uranus, las ik. Het is de planeet die van buiten een blauwe uitstraling heeft,
maar dichter bij het oppervlak kleurt de lucht oranje. Rondom de evenaar van de
planeet hangt soms wat bewolking, de rest van de planeet is vrij van wolken. En
toen kwam het meest bijzondere stuk van het verhaal. In de Griekse mythologie
stond Uranus bekend als de hemel. Had ik nou een bezoek gebracht aan de hemel?
Of wilde mijn reisgezel me iets laten ervaren waardoor ik op zoek zou gaan naar
de achterliggende informatie die ik over de blauwe planeet zou vinden? Ik vond
het geweldig hoe de spirituele wereld altijd weer een unieke manier wist te
vinden om mij te verrassen. “Bedankt lieve reisgezel, dat je de moeite nam om
met me op pad te gaan.”
Moira
begreep dat ze in een bevoorrechte positie verkeerde. Nu ze haar goede wil had
getoond. Nu ze krachtig was en haar werk serieus opnam, kreeg ze steeds meer
steun vanuit de spirituele wereld. Ze stond er niet alleen voor en dat maakte
het eigenlijk steeds fijner om een engel te zijn. De eerste stapjes waren
gezet. Moira was zo benieuwd wat er nu zou komen. Soms ving ze flarden op van
iets wat op de toekomst leek. Ze zag zichzelf reizen over de wereld en mensen
ontmoeten die haar wilden leren kennen. Wat haar vooral opviel, was het sterke
gevoel van Liefde waar ze zich telkens door omgeven voelde. Ze zag zichzelf in
een Boeddhistische tempel aan de thee zitten met de Dalai Lama en ze keek
verwonderd naar deze plaatjes die zich in rap tempo voor haar geestesoog
afspeelden. Ze ervaarde de beelden altijd heel echt, maar ze wist dat ze niet
met haar gewone, menselijke ogen te zien waren. Op internet had ze al meerdere
malen gelezen over het derde oog; een ‘oog’ waarmee je de innerlijke beelden
kunt zien en kunt afstemmen op de geestenwereld. Ze begreep dat ze dat
inderdaad deed. Ze keek door haar derde oog. Zou ze echt ooit met de Dalai Lama
thee gaan drinken? En grote menigten toespreken in allerlei vreemde landen?
Waarom zou ze anders deze beelden zien? Moira zag het wel zitten, thee drinken
bij de Dalai Lama. Ze zou er zelf nooit zijn opgekomen, want wie verzint er
zoiets? Maar nu het plaatje in haar gedachten was gekomen, kon ze het eigenlijk
niet meer loslaten. Het was de stem van haar ziel die deze plaatjes in haar
bewustzijn had gebracht, werd haar ineens heel duidelijk. Ze was zo dankbaar
voor al deze kennis, die haar zomaar leek toe te waaien. Er gebeurde van alles.
Moira ervaarde ze op haar manier en vervolgens kwam de uitleg. Soms via haar
spirituele vrienden, soms door een toevallige opmerking van een persoon en een
andere keer kreeg ze een boek in handen of een e-mail van iemand waarin het
antwoord op de vragen rondom haar ervaringen stond. Het was zo mooi hoe alles
steeds op zijn plek viel. Synchroniciteit, noemde een vriend van haar het. Ze
had er al veel over gelezen en begreep de kracht van deze synchroniciteit
ondertussen heel goed. Het waren allemaal prachtige cadeautjes van het
universum. Moira sprak liever over het universum dan over God of Allah of Jaweh
of welke andere naam diverse geloofsovertuigingen dan ook aan het grote licht
hadden gegeven. Het universum klopte volgens haar ook meer met hoe ze het
Goddelijke ervaarde. Niet als een mens, maar als een sterke energie. Het licht
waar we allemaal vandaan komen. En wij mensen dragen allemaal een stukje van
dat licht in ons. Het Goddelijke licht manifesteert zichzelf via de mens en
alles wat de mens creëert. Wanneer iemand sterft, dan blijft zijn Goddelijke
licht voortleven. Het blijft dezelfde persoonlijkheidskenmerken behouden. Het
blijft dezelfde kennis behouden, maar de vorm waarin deze energie verder leeft
is alleen veranderd. Het is een licht geworden zonder een fysiek lichaam. Moira
zag overledenen soms als doorschijnende figuren, maar het meest van de tijd zag
ze de spirituele vrienden, zoals zij ze ondertussen had genoemd, als kleine
witte lichtbolletjes. Ze zweefden in de ruimte en stonden haar bij in haar
werk, wanneer ze met vrienden sprak, maar ook in moeilijke situaties of wanneer
ze om hulp vroeg. En wanneer ze haar helende gaven gebruikten, dan kwam het licht
van de spirituele vrienden door haar heen. Ze voelde zich dan samensmelten met
de spirituele ander, die daardoor de genezende krachten door haar heen kon
zenden. Dit was altijd weer een gevoel van overgave, onmetelijke liefde en een
kracht die elke begrip te boven ging. Moira voelde het als een zegen, dat ze
deze krachten door zich heen mocht laten werken. Soms spraken de spirituele
vrienden ook woorden door haar heen. Woorden die ze niet begreep en nooit
eerder had gehoord of gesproken. Het waren talen die haar kennis ver te boven
ging. Toch sprak ze deze woorden uit en ze merkte dat het de mensen, die voor
haar hulp kwamen, op één of andere manier diende. Zij verstonden die taal wel,
alsof de woorden passend waren gemaakt op degene die ze aanraakte. Steeds meer
mensen kwamen bij haar terecht. Mensen met veel verdriet of hevige pijnen.
Moira gaf ze haar liefde en de energie van haar spirituele vrienden en de
mensen voelden zich daarna gesterkt. Klaar om het leven weer aan te kijken. Ook
de ontmoetingen met de mensen die Moira behandelde, leken op synchroniciteit.
Ze vertelden haar vaak, dat ze het gevoel hadden naar haar toe getrokken te
zijn. “Ik had het gevoel dat ik bij jou moest zijn. Ik weet alleen niet
waarom.” Moira glimlachte altijd als dit gebeurde. Ze vond het zo wonderlijk en
was zo dankbaar dat mensen haar vanzelf leken te vinden. Hoe kon ze anders
weten wie ze zou kunnen helpen? Als ze geen geld hadden, dan hielp Moira hen in
ruil voor iets anders. Ze wilde dat haar gaven voor iedereen beschikbaar waren.
Sander werd dan soms boos op haar. “Je hebt zelf geen cent meer, maar laat de
mensen gewoon gratis komen. Je moet toch echt leren voor jezelf te zorgen en
voor je gezin.” Moira voelde zich dan gevangen tussen de twee werelden als dat
gebeurde. Ze wilde haar gaven delen met iedereen, maar ze moest erop letten,
dat ze zelf wel voldoende geld had om van te leven. Haar kinderen moest ze ook
kleden en elke dag te eten geven. Zelf nam ze het niet zo nauw, ze had wat
kleding, niks bijzonders. Ze gaf weinig geld uit aan uiterlijk vertoon. Ze had
een klein huisje, samen met haar gezin. Dat was prima. Maar Sander had wel
gelijk. Ze moest zorgen dat ze ook klanten kreeg die haar wel betaalden. Anders
zou ze moeten stoppen met haar nieuwe bedrijfje, terwijl ze zoveel mensen kon
helpen. Moira was gefrustreerd. Hoe moest ze dit nu toch oplossen? “Soms ligt
de oplossing op een plek waar je nog niet gezocht hebt. Hetgeen niet voor de
hand ligt, kan soms toch de moeite waard zijn om eens te bekijken. Je hebt boeken
vol geschreven met inzichten die je van ons gekregen hebt. Het zijn wijsheden
waar je veel mensen mee zou kunnen helpen. Waarom pak je niet die dagboeken en
maak je een verhaal? Een verhaal waarin een mens die naar het licht zoekt zich
herkent? Een verhaal waar al die nieuwetijdsmensen in kunnen thuiskomen? Een
verhaal waar een menselijke engel in wording zijn weg door kan vinden? Begin en
vertel je verhaal. Breng het naar de mensen die zo zoeken. Zij betalen een
klein bedrag voor je boek en jij kunt leven. Laat het universum het werk voor
je doen. Geef wat je te geven hebt en zolang je de juiste intentie in beeld
blijft houden, zal je ontvangen wat je van je eigen talenten gegeven hebt. In
een andere vorm, op een andere plek, maar jij zult voelen dat je dit verdient.
Je mag met open armen ontvangen wat je al die jaren van jezelf hebt gegeven.”
Moira voelde dat haar tranen langzaam naar beneden druppelden. Haar vrienden
uit de spirituele wereld vertelden haar wat ze als diepste wens had. Haar
opgedane kennis delen met de hele wereld. Mensen blij maken. Liefde brengen en
een warme boodschap geven aan de mensen die het nu zo moeilijk hebben. Ze wilde
erover vertellen. Ze wilde dat mensen wisten dat er een prachtig verhaal
schuilt achter het leven dat soms zo zwaar kan zijn. Dat het leven een dubbele
laag heeft: een bijna onzichtbare wereld, die zich bevindt achter de illusies
die we voor onszelf geschapen hebben als mens. De belangrijkste boodschap die
ze in haar proces geleerd had, was wel dat je blijft voortbestaan na je dood.
Je bent niet weg. Je verdwijnt niet. Sterker nog. Wanneer je eraan toe bent,
kom je terug op deze aarde. Een stukje van jouw licht leeft dan een nieuw leven
in een andere gedaante, in een onbekende wereld met nieuwe culturen, nieuwe mensen,
nieuwe lessen. En het grootste deel van wie jij bent blijft achter in de
spirituele wereld. Jouw essentie, jouw ware licht, het is er altijd om jezelf
er opnieuw mee te verbinden. De tranen bleven stromen. De essentie van wie je
bent kan nooit verloren gaan. Deze blijft achter in de spirituele wereld en
blijft volledig verbonden met het licht. Op aarde leef je jouw leven om lessen
te leren, om wijzer te worden en vooral om te groeien. Maar iets vertelde Moira
dat er meer was en opeens wist ze het. Er is een dag geweest dat ze een
belangrijke verbinding had gemaakt. Het was een initiatie geweest die volgde op
vele anderen, maar ook één, die haar nog duidelijk bijstond.
Een zoektocht
naar haar ware zelf
Moira
wist dat ze een bijzondere ervaring had gehad, maar ze had de context nog niet
geheel overzien. Soms leek haar spirituele zoektocht wel op een puzzel, of een
labyrint. Haar leven was als een spannend ontdekkingsspel, waarvan ze telkens
delen in sluiers gewikkeld zag en ze zelf moest proberen die sluiers op te
lichten. Dat wat zich dan openbaarde, moest ze koppelen aan andere stukken
waarvan ze zichzelf bewust was. Hoe was het toch alweer gegaan? Op een avond,
vlak na etenstijd, voelde Moira dat er een enorme krachtige energie rondom haar
heen werd opgebouwd. Ze voelde zich er ongemakkelijk bij en besloot even te
gaan liggen. Toen ze op bed lag, voelde ze de energie verder opbouwen. Even
voelde ze zich licht worden, duizelig en een beetje misselijk. En opeens leek
het, alsof haar lichaam een halve meter boven haar bed zweefde. Ze was
aanwezig, maar voelde zich slaperig. Vele spirituele vrienden hadden zich om
haar heen geschaard. Ze voelde dat dit een belangrijk moment was, maar ze kon
niet helemaal begrijpen wat haar overkwam. In de zwevende toestand voelde ze
hoe kleuren energetisch hun werk deden. Ze ging door een violet licht en
zweefde hoger naar het witte licht. Dat ging langzaam over in een hele mooie
zilveren kleur, toen werd het iets donkerder en opeens zag ze daar het gouden
licht. Het was van een diepe warme kleur, die lijkt op de kleur van verhit glas
waarmee een glasblazer werkt. Het was een gloed, zo diep en warm, het leek wel
vloeibaar goud zoals het avondrood van de zon, maar dan nóg dieper en warmer.
Ze zag zichzelf zwevend in het gouden licht. De energie werd nog hoger
opgevoerd en het deed bijna pijn wat ze voelde. Alsof ze opengereten werd aan
de voorkant: van boven tot onder. Ze begon helemaal te trillen. Ze zakte weg in
een diepe slaap en werd weer wakker geschud. De spirituele vrienden eisten haar
medewerking. Ze moest actief meedoen. Moira voelde de moed zakken. Ze kon het
niet. Ze was niet sterk genoeg. Ze voelde pijn en angst. De tranen vloeiden
over haar wangen. En langzaam zakte ze weer terug op het bed. Ze was diep
teleurgesteld. Het was niet gelukt. Moira keek op haar horloge. Ze had verdorie
45 minuten op bed gelegen. De bijeenkomst waar ze heen moest, was helaas al
begonnen. Nu zou ze te laat komen. Ze besloot te blijven liggen. Het was te
belangrijk wat hier gebeurde, besefte ze. Ze zou later wel een smoes verzinnen
waarom ze niet bij de bijeenkomst was geweest. Meteen voelde Moira weer de
opvoerende energie. Haar vrienden zeiden haar dat ze dit keer haar volledige
medewerking moest geven. “Je moet ons helpen. Zonder jou lukt het niet.” Moira
deed haar best. Ze kneep haar ogen dicht tegen het felle licht dat ze zag. Maar
het hielp niet, want ook met haar ogen gesloten was het licht veel te fel.
Moira voelde dat er nog meer kracht werd gebruikt. Ze hadden de energie nog
verder opgevoerd. Even schoot het door Moira heen, dat de vorige poging
misschien wel een soort generale repetitie was. Alsof ze wilden testen hoeveel
energie ze haar konden toedienen. Ze waren voorzichtig met haar en wilden haar
niet beschadigen, of haar blootstellen aan iets waar ze psychisch of
lichamelijk nog niet aan toe was. Maar Moira had zich sterk getoond. Er kon
samen verder gewerkt worden. Weer zweefde ze boven haar bed. Ze was benieuwd of
iemand haar werkelijk boven haar bed zag zweven als die nu toevallig binnen zou
komen. Gebeurde dit nu echt, ook in de fysieke wereld? De energie die ze voelde
was zo werkelijk als maar zijn kon. Weer was daar het violette licht en ze ging
door: wit, zilver en uiteindelijk was daar weer het gouden licht. Het gouden
licht omhulde haar helemaal. Nu kwam het gouden licht ook onder haar door. De
kracht werd nog iets opgevoerd en haar lichaam leek weer open te splijten. Dit
keer kwam er energie vanuit de hemel naar beneden. Het kwam in haar lichaam en
ze sidderde van boven tot beneden. Zachtjes werd ze weer dichtgemaakt en
liefdevol werd ze op haar voorhoofd gekust. Haar spirituele vrienden juichten.
De missie was geslaagd. Moira voelde zich totaal vervuld. Helemaal compleet.
Dit gevoel, daar had ze zo lang naar gezocht. Dit gevoel was waar wij als
mensen zo hard naar zoeken. Zij had het mogen ervaren. Tranen van geluk
stroomden over haar wangen. De stemmen om haar heen fluisterden heel zacht,
“Moira, je bent nu herenigd met je essentie. Je bent nu wie je ware ik is. Ooit
was je deze ware ik in de spirituele wereld, nu heb je hem op aarde
gemanifesteerd. Dit is het doel van het leven op aarde. Dat we allemaal onze
ware essentie gaan leven. Jouw groei van bewustzijn heeft nu het hoogst
mogelijke bereikt wat op aarde mogelijk is. Je staat nu in de 12e dimensie.
Hiermee kun je nu je taak gaan verrichten. Je zult andere talen kunnen spreken,
die je nooit geleerd hebt. Je zult in staat zijn de mensen te genezen, die er
klaar voor zijn. Je zult de wereld kunnen helpen om het licht te vinden. Je mag
het voorbeeld zijn voor alle lichtwerkers en iedereen die leeft vanuit licht en
liefde. Maar besef dat één regel altijd blijft bestaan. Op aarde heeft ieder
mens een vrije wil waar niemand, ook jij niet, aan mag komen. Ieder voor zich
kiest of ze het pad willen bewandelen wat jij nu hebt genomen. Je mag ze de weg
wijzen, maar ze nooit dwingen.” Weer vloeiden de tranen over haar wangen. Wat
waren de hemelmensen toch lief! Wat was de aarde toch een prachtige plek vol
met mogelijkheden. Waarom zag niemand dat toch? Moira voelde zich zo moedeloos.
Hoe moest ze toch deze taak gaan uitvoeren? Ze had nu enkele stapjes gezet. Ze
had mensen leren kennen die haar begrepen en iets leken toe te voegen aan haar
leven, maar ze miste nog iets. Een essentieel deel van het verhaal. Ze besloot
aan haar boek te beginnen. Ooit had ze een manuscript gedeeld, maar het boek
nooit afgemaakt. Nu zou ze opnieuw schrijven, een verhaal. Dit was wat ze haar
gezegd hadden. Haar opdracht en dat is wat ze ging doen. Daarna zou ze verder
gaan zoeken naar dat wat ze nog miste. Ze vond het spannend wat er allemaal nog
zou komen. Ze keek uit naar de toekomst. Ze voelde zich gezegend, gedragen en
geliefd. Moira voelde voor het eerst van haar leven dat ze zichzelf lief, mooi
en waardevol vond. Ze zocht het niet bij een ander, ze zocht het voortaan in
zichzelf. Ze had zo hard gewerkt, zoveel offers gebracht, zoveel verdriet gehad
en ze was zo vaak in haar ziel geraakt door vervelende opmerkingen en daden van
anderen. Maar nu was ze sterk. Klaar voor het grote werk. Dit keer waren het
tranen van geluk, die traag een weg zochten naar beneden. Waar had ze dit toch
aan verdiend? Hoe dankbaar was ze wel niet, dat zij dit mocht doen? Ze zuchtte
van verlichting. Nu begreep ze ook waar die uitspraak vandaan kwam.
Einde
*******
Titel:
Moira
Subtitel: Een hemels sprookje
Auteur: Lilian Gijsbers
Subtitel: Een hemels sprookje
Auteur: Lilian Gijsbers
Projectmanagement:
Carla Blom
Eindredactie: Hieke Stek
Ontwerp boekomslag: Tineke Reijbroek
Foto boekomslag: Robbert van den Broeke
Eerste druk december 2014
Eindredactie: Hieke Stek
Ontwerp boekomslag: Tineke Reijbroek
Foto boekomslag: Robbert van den Broeke
Eerste druk december 2014
uitgeverij Boekscout.nl
Postbus 198
3760 AD Soest
Postbus 198
3760 AD Soest
© Lilian Gijsbers 2014-2016 - http://www.lilianders.nl/home.html
Niets
uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel
van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder
schriftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0
In
samenwerking met: http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten