Moira - Een Hemels Sprookje
(Deel 5)
Auteur - Lilian Gijsbers
Thuis komen
Als
in een droom ging ze naar huis. Hoe ze daar was gekomen? Ze had er geen idee
van. Sander en de kinderen waren thuis. Het was zondag. Moira kon het niet
opbrengen om nog iets te ondernemen. Ze wilde rust. Maar het was nog maar vroeg
in de middag. Het zou nog wel even duren voordat ze werkelijk naar bed kon
gaan. “Vind je het goed als ik even ga liggen?” Dat was niks voor Moira. Zo
midden op de dag gaan slapen, maar ze kon niet anders.
Terwijl
ze op bed lag zakte ze weg in een soort tussenwereld. Ze sliep niet en ze was
niet wakker. In deze wereld zag ze beelden, filmpjes eigenlijk, in een razend
tempo voorbij komen. Het licht van de beelden was felgekleurd en deed pijn aan
haar ogen en in haar hoofd. Haar ogen zagen de beelden niet echt. Moira voelde
zich verward. Ze herinnerde zich dingen die uit een ander leven leken te komen.
Ze zag zichzelf als Indiaanse en had in andere, eerdere levens in China en
India gewoond. Dat alles zag ze als een film voorbij komen. Ook zag ze haar
dochter Julia in een eerder leven als haar eigen kind. Ze kenden elkaar al.
Moira begon te begrijpen dat haar hersenen anders geactiveerd waren. Ze begon
zich dingen te herinneren die ze vergeten was. Ze moest ervan huilen. Ze voelde
dat ze lange tijd van haar werkelijkheid afgesloten was geweest, maar dat ze nu
de sleutel tot haar thuis had gevonden en dat ze hierdoor zich alles opnieuw
zou kunnen herinneren. Een dankbaarheid, die groter was dan ze ooit eerder had
gevoeld, overviel haar. De warme gloed die door haar heen trok verwarmde elk
plekje, elk vergeten stukje verdriet en als een kolkende lavamassa trok het
door haar lijf. Ze voelde zichzelf helen. Haar leven werd weer compleet. Ze
begreep dat ze zichzelf dit proces toe moest staan. Het te laten gebeuren. Haar
innerlijke stem vertelde haar, dat ze zich op het traditionele sjamanenpad had
begeven en dat ze nu langzaam de wijsheid van duizenden jaren zou terugvinden.
De stem stelde haar gerust, want hij zou altijd bij haar zijn, haar begeleiden,
haar steunen en haar liefdevol toespreken. Ook nu hoorde ze de stem warme
woorden fluisteren. “Lieve Moira, besef dat je mooi bent zoals je bent. Je bent
sterk en moedig. Het is erg knap van je dat je dit pad werkelijk durft te
bewandelen. Het zal je veel mooie inzichten brengen, maar je zult wel alert
moeten blijven. Het pad is zo dun, zo fijntjes en je kunt het gemakkelijk weer
kwijtraken. Maar wij zijn bij je: jouw engelen en gidsen, jouw voorouders, maar
ook de spirituele meesters waaraan jij een voorbeeld hebt genomen in dit leven
en vorige levens. Ze zullen er zijn als jij hen maar durft te vragen. Weet dat
we enkel één liefdevolle vraag van je verwijderd zijn. Kijk naar de beelden van
jouw verleden. De meeste mensen kijken er pas naar als ze gestorven zijn en hun
fysieke lichaam verlaten. Maar jij kunt het zien nu je leeft. Kijk en voel.
Ervaar en beleef alles opnieuw. Het herinnert je wie je bent. Wat je kunt met
je gaven en waartoe je hier bent: het is jouw weg naar het licht, naar jouw
waarheid.” De warmte die haar omhulde en de gloed die door haar lijf leek te
gonzen, gaven haar hernieuwde kracht om het aan te kunnen. Moira kon niet
begrijpen dat dit haar allemaal kon overkomen. Het voelde als mystieke
ervaringen, waarvan ze zelf eigenlijk vond dat ze die helemaal niet verdiend
had. Hoe kon het zijn dat juist zij, een eenvoudig, hard werkend meisje, maar
verder niks bijzonders, deze mysterieuze dingen mocht beleven? En het ging
allemaal zo snel. Was het niet gisteren dat ze dacht een onderneemster te zijn
met haar op de tanden? Nu mocht ze ervaren dat ze diep van binnen een
innerlijke rust had en de haar tot nu toe onbekende eigenschappen als
speelsheid, liefde, moed, kracht, nederigheid en eenvoud bezat. Hele
onopvallende dingen, maar wel eigenschappen die haar heel veel kracht gaven.
“Maar ja, wat moet ik in deze moderne tijd nu met eenvoudig of speels zijn?
Daar kom ik toch nergens mee?” Moira liet alle gevoelens maar over zich heen
komen. Haar hoofd bonkte pijnlijk: “Laat de illusie los van wie je dacht te
zijn en ervaar wie je werkelijk bent. Je hebt altijd vastgehouden aan een
droombeeld van de werkelijkheid, waarin je het gemakkelijk dacht te hebben en
waarin je dacht te passen. Maar er is wel degelijk een andere werkelijkheid
mogelijk. Die bevindt zich vlak onder het dagelijks bewustzijn en die moet jij
de vrijheid geven. Jouw bezoek aan de tuin en jouw moed om door de deur te
gaan, heeft deze deur naar je onderbewuste geopend en die zal nu toegankelijk
blijven. Raadpleeg dat onderbewuste. Haal dingen naar boven en leg de
puzzelstukjes die je vindt in jouw dagelijkse realiteit opnieuw in elkaar. Beleef
heel bewust al jouw ervaringen en ze zullen je de juiste weg wijzen.” Moira
wilde niet langer in bed blijven. De beelden bleven maar spoken en de stem
bleef maar overvloedig spreken. Ze wilde weg. Ze wilde terug naar wie ze was:
de oude Moira zijn. Maar langzaam snapte ze dat er een nieuw begin was en dat
ze zou moeten leren leven met deze nieuwe werkelijkheid. Een werkelijkheid die
haar weliswaar wonderbaarlijke ervaringen bracht die ze diep koesterde. En als
ze heel eerlijk was dan moest ze wel toegeven dat ze ontzettend nieuwsgierig
was naar hetgeen er zou volgen. Ze wilde weten! Dit was de universele waarheid
waarnaar ze zocht. Ze had de deur naar haar ware en hogere Zelf geopend en kon
niet wachten wat dit haar nog zou brengen. De stem die haar zo vertrouwd was
zou ze voortaan de stem noemen van haar spirituele vrienden. Onzichtbare
vrienden voor iedereen, maar voor haar hoorbaar welkom. Ze liep de trap af. Wat
voor houding moest ze aannemen? Kon ze dit Sander vertellen? Zou hij haar
begrijpen? Begreep ze het zelf wel? Ze had meer vragen dan antwoorden.
De
dagen die volgden regen zich als een reeks van beelden en herinneringen aan
elkaar. Ze mediteerde veel en probeerde daarin rust te vinden. Ze kreeg veel
inzichten en voelde zich lichamelijk ook veranderen. Sommige herinneringen
deden haar ook fysiek pijn. Haar heup deed zeer. Ze was er ooit op gevallen,
maar had er nooit last van. Tot nu. Ze merkte dat er steken van pijn door haar
lijf gingen, juist op momenten waarop beelden uit vorige levens voorbij kwamen.
Maar vreemd genoeg voelde het als een pijn die je voelt als iets aan het
genezen is. Zoals een korstje soms pijn doet, terwijl je weet dat het daaronder
geneest. Ze probeerde zich te focussen op die pijn en langzaam trok het dan
weg. Moira was gefascineerd door dit proces. Ze wilde eigenlijk met niks anders
bezig zijn. Ze stopte al haar tijd in mediteren en in de rust hervond ze
zichzelf. Twee weken lang leefde ze in een droom. In haar werkelijke realiteit
leefde ze op de automatische piloot. Kindjes aankleden, naar school brengen,
boodschappen doen en koken. Alles ging in een waas aan Moira voorbij. Pas
wanneer ze weer tijd had om in haar herinneringen te duiken, werd ze
klaarwakker. De beelden bleven komen. De belevenissen werden duidelijker en er
vormde zich een heel beeld van het ontstaan van de aarde. Compleet met
achtergronden over de ontwikkeling van de mensheid en zijn belevenissen op deze
aarde. Er speelde zich een millennia durend geschiedenisverhaal binnen in Moira
af. Ze begon haar rol in de geschiedenis te zien en te begrijpen. Ze voelde dat
ze grote bijdragen had geleverd aan de bewustwording op aarde. Moira was enorm
onder de indruk van dit alles. Ze wilde niet stoppen met het kijken naar de
beelden en met het maken van de puzzel met de stukjes informatie die ze kreeg.
Ze zag hoe haar leven werd beïnvloed door haar normen en waarden. Respect is
belangrijk. Ze hervoelde beelden. Zij had wél altijd respect voor elk levend
wezen, maar mensen hadden haar vaak zonder enig respect behandeld. Het deed
haar intens pijn om dit te zien, te ervaren en vooral te voelen wat ze met haar
hadden gedaan. Het genadeloze proces was niet te stoppen. Alle eigenschappen
van Moira kwamen aan het licht, en één voor één zag ze wat het met haar gedaan
had. Moira vond zichzelf niet mooi. Integendeel. Ze droeg een bril, had dunne
benen, vlassig haar en ze was zo mager. Ze vond zichzelf een lelijk eendje. Nu
begreep ze waarom ze zo over zichzelf dacht. Dat hadden alle mensen uit haar
vorige levens haar verteld. Elk leven weer waren er mensen die dit tegen haar
gezegd hadden. Ook hoorde ze de woorden van mensen die zeiden dat ze arrogant
was en nooit goed genoeg was in de dingen die ze deed. De gemene woorden van al
die mensen deden zoveel pijn in haar hart dat ze haar hart afsloot. Ze bouwde
er een muurtje omheen om zichzelf te beschermen. Moira dacht dat ze het niet
waard was om mooi en aardig gevonden te worden. Ze geloofde wat mensen over
haar zeiden. Ze keek ook nooit in tijdschriften met mooie vrouwen, want die confronteerden
haar met haar eigen gebreken. Nu had haar innerlijke stem gevraagd om voor de
spiegel te gaan staan en gezegd: “Kijk nu eens naar jezelf. Kijk eens echt.
Kijk met de ogen van onvoorwaardelijke liefde. Wat zie je dan? Kijk eens hoe
jouw innerlijk uitstraalt naar de buitenwereld. Kijk eens echt naar jezelf. Wie
zie je dan?” Moira keek en zag haar groene ogen stralen. Ze zag een witte
stralenkrans om zich heen die haar als een witte deken omhulde. Ze zag een mooi
gezicht met witte tanden. Een lieve lach, die een beetje scheef was en ze zag
een prachtig lichaam dat slank was met vrouwelijke vormen. Moira keek en zag
zichzelf opeens voor het eerst écht in de spiegel. Daar stond iemand die ze
vaag herkende, maar die lang verstopt was geweest en nu moest wennen aan het
felle licht van de lamp die in de spiegel scheen. “Moira, wat je nu ziet, is je
innerlijke kracht die je naar buiten laat stralen. Als jij van jezelf mag zijn
wie je bent, dan zien mensen jou voortaan zoals jij jezelf nu ziet. De mensen in
de wereld vertellen jou in feite alleen maar wat ze zien. Beter nog, wat jij ze
láát zien! Wat ze eigenlijk vertelden is dat je bang bent om je ware zelf te
laten zien. Dat je een innerlijke kracht hebt waar je zelf bang voor bent. Je
draagt het geheim diep van binnen met je mee. Mensen zeggen tegen jou dat je
lelijk bent, omdat jij liever in jouw veilig bedachte schulpje blijft en jouw
ware innerlijke schoonheid niet laat zien. Mensen vertellen dat je nooit goed
genoeg bent, omdat jij jezelf niet goed genoeg vindt. Sterker nog, jij vindt
van jezelf dat je er helemaal mag zijn, maar ben je er werkelijk? Mensen
vertellen dat je arrogant bent, maar dat komt door dat muurtje waar je niet
achter vandaan durft te komen om jezelf maar te beschermen. Daardoor lijk je
onbereikbaar en hooghartig. Als je jezelf in jouw kracht laat zien, ontmoet je
de mensen anders. Moira het is tijd om het muurtje af te breken, steen voor
steen. Wij helpen je mee. Alles in jou mag in het licht staan, zodat iedereen
het kan zien. Als je in jezelf gelooft, raken nare woorden van andere mensen je
niet. Dat wat je zelf onder ogen hebt gezien, krijgt een kracht die alle
weerstand van buitenaf kan weerstaan. Moira, je bent op weg naar huis, naar wie
je werkelijk bent. Je volgt het pad van de verlichting zoals vele mystici ons
die weg hebben gewezen. Je vindt de weg vanzelf, als je maar trouw blijft aan
jezelf.”
Dit
was de moeilijkste opdracht die ze Moira konden geven. “Trouw blijven aan
mezelf? Ik, die me altijd achter muurtjes verschuilt, zou trouw moeten blijven
aan mezelf? Hoe doe ik dat dan? Waar moet ik dan zoeken? Wie ben ik in
Godsnaam? Hoe kan het zo zijn dat ik in deze droomwereld verzeild ben geraakt?
Of is dit juist de werkelijkheid?” Moira was totaal van slag. Ze besloot te stoppen
met dit proces. Ze wilde weer gewoon de oude Moira zijn. Het was welletjes. Dit
was allemaal veel te moeilijk en eng, bovendien voelde ze zich eenzamer dan
ooit. De regen druppelde langzaam uit het grijze wolkenpak. Ze voelde verdriet
opkomen, frustratie en boosheid. Wat overkomt mij toch allemaal? Doe ik mijzelf
dit werkelijk allemaal aan? Heb ik dit zo allemaal zelf gewild? Als er een
vrije wil is, dan kan ik ook weer uitstappen, toch? Depressief van alle
gedachten ging Moira naar beneden. Ze was klaar met mediteren voor vandaag. Ze
wilde niet langer in de ban van deze angstwekkende gevoelens blijven.
“Thuiskomen, ha,” dacht Moira honend. “Ik had mij thuiskomen toch heel anders
voorgesteld. Ik zou dan toch blij moeten zijn? En het gevoel moeten hebben dat
het de moeite waard zou zijn? Dat ik eindelijk rust zou vinden en antwoorden op
mijn belangrijkste levensvragen? Maar wat voel ik? Ik krijg alleen maar meer
vragen, een hoop stress en veel onduidelijkheid! Ik voel dingen die ik altijd
mooi weg had gestopt en nu zijn ze er gewoon. Ik kan er niet eens meer voor
weglopen. Ze hadden mij wel eens mogen waarschuwen dat dit pad zo zeer zou
doen.”
De verbinding
wordt gemaakt
Moira
besloot dat ze gewoon aan het werk zou gaan. Geen flauwekul meer met al dat zweverige
gedoe. Ze had zich laten meeslepen. Ze had gedacht dat dit spirituele pad haar
antwoorden zou brengen. Ze had er simpelweg hele andere verwachtingen van
gehad. Dus ging ze opgewekt aan het werk. Het was hard nodig, want door alle
tijd die ze verloren had met mediteren en rusten, had ze het huishouden laten
verslonzen. Ze had haar werk laten liggen waardoor het financieel steeds minder
goed ging. Moira schaamde zich. Diezelfde dag ontving ze een uitnodiging van
een bedrijf. Ze hadden haar op internet gevonden en wilden haar een opdracht
voor een bedrijfsfilm geven. “Kijk,” dacht Moira, “dat is wat ik nodig heb.
Gewoon mijn ding doen. Geld verdienen, mijn verantwoordelijkheid nemen als
onderneemster en als moeder en vrouw. Mijn bijdrage aan het gezin leveren is
heel belangrijk.” Weer voelde ze zich schuldig dat ze zo lang had zitten
dromen. Dat was toch niks voor haar? Ze belde de nieuwe klant op en haalde nog
dezelfde week de grootste opdracht binnen die ze ooit gehad had. Wow, dat
voelde fijn. Moira werkte weer hard en was de hele ervaring vergeten. Nou ja,
ze verstopte het eigenlijk. Ver weg, waardoor ze zich weer vrij en alert
voelde. Pieter, de kunstenaar, belde. Hij zocht iemand die teksten kon
schrijven en een evenement kon organiseren. Moira kon haar geluk niet op. Twee
opdrachten in twee weken tijd, dat maakte haar gelukkig. Ze sprak met Pieter af
om zijn wensen te bespreken. Ze voelde zich wel een beetje onrustig, want ze
wist dat hij in staat was haar nieuw hervonden rust te verstoren. Maar ze kon
het geld heel goed gebruiken en ging op zijn aanvraag in. Pieter was helder in
zijn vraagstuk, maar wilde wel dat Moira zou begrijpen hoe belangrijk het was
dat zijn kunst op de juiste manier onder de aandacht zou komen. Daarom moest
Moira een aantal uren mediteren tussen de kunstwerken. Ze zou moeten vertellen
wat ze daarbij voor informatie had gekregen. De week erna ging ze tussen de
maquettes zitten van bouwwerken, die door Pieter ontworpen waren. Ze had geen
idee hoe ze dit moest aanvliegen. Een dergelijke opdracht had ze nooit eerder
gehad. In het atelier van Pieter voelde ze rust. En een kracht die ze herkende
van de vorige keer, maar die haar ook nu nog dieper raakte. Pieter gaf Moira
een kunstwerk van brons in haar handen en zei dat dit haar zou helpen om diep
af te dalen in de meditatie. Ze begreep uit zijn woorden, dat het allemaal
heilige attributen waren die door priesters gebruikt waren in hun meditaties.
Het had hen kracht gegeven, waarvan Moira nu weer gebruik zou kunnen maken om
dichtbij haar innerlijke kennis te komen. Boeiend, dacht Moira. En nog voor ze
ging zitten, voelde ze dat de gebouwen die ze moest invoelen, haar een verhaal
gingen vertellen. Over haar hele lijf kreeg ze kippenvel. Ze zag beelden van
werelddelen waar de gebouwen moesten verrijzen. Ze zag hoe de gebouwen een plek
zouden vormen waar mensen spirituele opleidingen konden gaan volgen. Hoe ze
konden leren in hun kracht te staan. Dit was nodig voor de nieuwe tijd die
eraan kwam, waarin de aarde energetisch heel anders zou gaan werken. De
gebouwen waren vormgegeven volgens een heilige symmetrie, die ervoor zorgde,
dat mensen een bepaalde krachtige energie zouden ervaren als ze in of vlakbij
het gebouw waren. Rondom de gebouwen stonden pilaren, die ervoor zorgden dat er
een verbinding zou zijn met het universum en elektriciteit zou genereren voor
alle gebouwen. Om elk gebouw lag een speciaal aangelegde, harmonische tuin.
Moira kon er doorheen wandelen in gedachten, alsof de gebouwen er in
werkelijkheid al stonden. Ze was gefascineerd hoe de architectonische vormen zo
harmonieus samenwerkten met de bedoeling van het gebouw. Ze kende niemand die
energetisch perfecte gebouwen kon tekenen en bouwen. Maar Pieter kon het. Ze
wist dat deze gebouwen nodig waren om in de nieuwe tijd de energie van de
mensheid op de hele wereld hoog te houden. Opeens besefte ze het belang van dit
project. Plotsklaps kon ze voelen hoeveel tijd, liefde en energie Pieter in dit
project had gestopt. Een uur later deed ze ontroerd haar ogen weer open. Ze
keek haar oude vriend van weleer liefdevol aan en voelde dat hij benieuwd was
naar haar reactie. Ze omhelsde hem, gaf hem een knuffel en voelde een innige
band die nooit meer verloren zou gaan. Ze gingen samen thee drinken en spraken
door hoe de teksten en het evenement geschreven moesten worden. Moira voelde,
dat ze weer in een staat van zijn was gekomen die ze eigenlijk achter zich
wilde laten. Ze zat weer in haar onderbewuste wereld en voelde zich erin
wegzakken. De beelden kwamen weer en maakten haar dol en bang. Moira wilde
echter niet opgeven nu, want ze gunde Pieter een perfecte tekst en een mooi
evenement. Ze zou zich houden aan haar belofte om hem te helpen. Ze praatten
nog wat en opeens stopte Pieter weer een beeld in haar handen. “Dit heb ik van
de week gemaakt. Wat vind je ervan?” Moira schoot gelijk weer in trance en werd
meegezogen in een beeld van weilanden, van pure natuur en van ware kracht. “Je
hebt de kracht van moeder aarde in dit beeld verwerkt,” verklaarde ze. “Het
beeld is bedoeld voor mensen die liefdevol genoeg zijn om met deze kracht te
werken, zonder hem te misbruiken.” “Ooit is er één voor jou,” zei Pieter, “maar
je bent er nu nog niet klaar voor.” Moira omhelsde hem, voelde de pure liefde
en warmte die hij uitstraalde. In een nieuw trancebeeld zag ze zichzelf en
Pieter. Hun energie was in elkaar verbonden alsof het een spiraal was, een
soort wervelstorm. De kracht reikte tot aan de hemel en het voelde intens en
puur aan. Moira had zich nog nooit zo sterk met iemand verbonden gevoeld en het
leek alsof ze zichzelf helemaal verloren was. Ze werden werkelijk samen één.
Moira voelde een licht erotisch gevoel. Het kwam uit haar onderbuik, vlak onder
haar navel en wervelde omhoog langs haar ruggengraat. Opeens voelde Moira dat
de energie zich met haar hart verbond en verder opsteeg totdat het haar hoofd
bereikte. Ze werd licht in haar hoofd. Pieter merkte dat er iets gebeurde en
vroeg wat er aan de hand was. Ze kon het niet uitleggen, maar het voelde alsof
ze verliefd op hem was geworden. Zomaar opeens. Dat vertelde ze hem natuurlijk
niet, maar wel dat ze een spiraal had gezien die tot de hemel reikte. Hij liet
daarop een kunstwerk zien van een spiraal en dacht dat het daarmee verband
hield. Nog steeds voelde Moira zich opgewonden, alsof deze man een erotische
fantasie in haar had wakker gemaakt, die ze van zichzelf helemaal niet kende.
“Natuurlijk,” dacht Moira, “het wordt met de dag gekker allemaal. Echt heel
logisch en normaal, dat je een wildvreemde man, die je voor de derde keer ziet
in je leven, toestaat erotische gevoelens bij je los te maken. Hij is nota bene
net zo oud als mijn vader!” Ze wilde weg. Dit mocht niet vaker gebeuren. Het
was echt ongehoord. Haar omhelzing bij het afscheid was afstandelijk. Ze
draaide haar hoofd weg. “Waarom omhels je deze klant eigenlijk bij het
afscheid? Dat doe je normaal toch ook niet?” Moira werd boos op zichzelf, “Wat
ben je toch allemaal aan het doen? Je houdt altijd zo keurig netjes afstand. Je
geeft een andere man nog niet het idee, dat hij een kans maakt. Laat staan dat
jij er een opgewonden gevoel bij krijgt.” En weer besloot ze dat het genoeg zou
zijn met die ontwikkelingen. Ze zou de klus afmaken en daarna was het klaar.
Moira baalde van zichzelf en bleef lange tijd boos. Hierdoor kwam ze weer in
haar oude manier van doen. Dat ze kende. Dat haar vertrouwd was en dat bij haar
paste. Toch bleef een klein stemmetje in haar achterhoofd fluisteren dat dit
toch eigenlijk wel een hele bijzondere dag was geweest. Een dag waarop ze
wonderlijke, nieuwe dingen had beleefd, ze de kracht van moeder aarde had
gevoeld en had gezien hoe energie in gebouwen ervoor kan zorgen dat de kracht
van de nieuwe energie die nu op aarde komt, ook werkelijk verankerd kan worden
in de levens van alle mensen en andere levende wezens op aarde. Het was
allemaal zo dubbel. Leven vanuit die nieuwe kennis, vanuit die andere energie,
ze was er werkelijk bang voor. Ze voelde een innerlijke onrust die haar
weghield van deze ervaringen. Anderzijds was ze eigenwijs genoeg, om toch een
klein deurtje open te laten. Ze zou de ervaringen een kans geven. Een hele
kleine kans.
De
volgende dag had ze weer druk te werken en vergat ze eigenlijk weer een beetje
de belofte die ze aan zichzelf had gedaan. Het was gewoon gemakkelijker om in
haar oude leventje te leven. Dat kende ze. Daar was ze goed in. Hier voelde ze
zich, ondanks alles, ook prima in thuis. Het was druk. Het vergde veel geregel
en het leverde veel stress op, maar de verantwoordelijkheid en de creativiteit
die ze erin kon uitleven gaf haar een grote voldoening. Filmen en mooie sites
maken. Ze vond het nog altijd geweldig dat ze deze wereld had gevonden om in te
mogen en kunnen werken. Die middag belde Pieter onverwacht op. “Moira, ik wil
je snel zien. Ik heb het gevoel dat er nog iets belangrijks moet gebeuren.”
“Oh, nee,” dacht Moira,” was ik net zover om mij daar niet meer mee bezig te
houden, komt het toch weer op mijn pad.” Ze wilde nee zeggen, maar zei tot haar
eigen verbazing “Ja, is goed. Morgenmiddag kan wel even.” Ze hing op. Ze begreep
niets meer van zichzelf. Wat wilde ze nou eigenlijk? Maar de afspraak was
gemaakt en ze kon nu niet meer terug. Pieter kwam de volgende dag bij haar
langs. Hij had een kunstwerk bij zich. Een piramide waarvan de bovenzijde vlak
was. “Hoi Moira, ik wilde samen met jou graag een meditatie doen met dit
kunstwerk.” Ze keek hem verbaasd aan, maar besloot niks te zeggen. “Prima. Lust
je thee?” Na de thee zette Pieter het kunstwerk op het midden van de tafel.
Samen sloten ze de ogen en legden hun handen over het kunstwerk. Moira was
direct in trance. Ze stond in een woestijn en het zand waaide om haar voeten.
Ze voelde zich krachtig en mooi. Ze zag dat er in de verte aan een piramide
gebouwd werd en ze voelde zich gevoed door de krachtige energie die het uitstraalde.
De piramidebouwers lagen keurig op schema. Pieter vroeg haar verbinding te
maken met de energie, vanuit het schaamgebied tussen haar benen. Daarvandaan
moest de energie naar boven komen en een verbinding maken met haar hart. Moira
voelde een enorme angst. De kracht van de energie was overweldigend. Nog veel
sterker dan de vorige ontmoeting met Pieter, kwam er een erotisch gevoel in
haar op. Het was of duizend zachte handen haar streelden, totdat ze langzaam
een heel diep en warm hoogtepunt bereikte. Ze schrok hevig van dit gevoel.
Waarom voelde ze zich zo opgewonden? En langzaam kwam de energie omhoog. Ze zag
een wit licht dat voor haar geestesoog omhoog cirkelde. Opeens besefte ze dat
alle beelden niet via haar gewone fysieke ogen binnen kwamen. Pieter legde haar
uit, dat ze contact had via haar derde oog. Moira begreep er niks van, maar nam
het gretig in zich op. Dit wilde ze nog eens verder onderzoeken. Het witte
licht klom verder omhoog en Pieter moedigde haar aan, alsof hij het licht ook
zag. Het hart kwam in zicht en voorzichtig verbond Moira de energie die van
onderuit was gekomen met haar hart. En daarna kwam een enorme explosie. Het
voelde als een orgasme, maar dan veel dieper uit de kern van haar wezen. Er
cirkelden sterretjes in haar onderbuik. Moira wilde dit alles niet voelen en
verzette zich met volle kracht tegen het gevoel. Toen Pieter wat later wegging
bouwde ze bewust afstand en koelte in het afscheid. Hij had haar geholpen, maar
ze voelde de schaamte tussen hen in staan. Ze legde haar armen beschermend om
zichzelf heen, als een klein kind en liet Pieter haar een knuffel geven. Dat
voelde veilig met haar armen ertussen. Ze kon en durfde hem niet aan te kijken,
omdat ze bang was dat hij de lust in haar ogen zou zien en die was totaal ongepast.
Moira was blij dat Pieter weg was. Ze plofte op bed en probeerde te begrijpen
wat er gebeurd was. Maar na een halfuur moest ze toch echt weer aan het werk.
Er lagen opdrachten te wachten en de was moest worden gedaan. Tijd om hier lang
over te dromen had ze nu niet. Vanavond zou ze vroeg naar bed gaan om haar
belevenissen te overdenken.
Die
nacht droomde ze. Het voelde echter alsof ze klaarwakker was. Ze nam actief
deel aan deze droom. Het voelde alsof ze zelf kon bepalen wat er in de droom
ging gebeuren en dat ze invloed had op de afloop ervan. Dat ze beslissingen kon
nemen die van grote waarde waren. Moira vond het een lekker gevoel en het ging
haar zo gemakkelijk af. Zo natuurlijk, alsof ze altijd zulke dromen had. Die
nacht beleefde ze iets, wat ze direct de volgende ochtend in haar dagboek
schreef:
“Soms
droom je, maar vannacht overkwam me iets waarvan ik denk dat het een mystieke
ervaring was. Ik maakte contact met mijn innerlijk weten. Ik vond de weg naar
mijn ziel en even was alles wat is, het universum, zo glashelder. Ik was totaal
aanwezig. Ik voelde al mijn lichamelijke pijn en kon duiden waar het vandaan
kwam. Ik voelde me sterk en krachtig. Zo wilde ik me voor altijd voelen! De
verbondenheid, de warmte, de zuiverheid, het ontroerde me enorm. Ik wist dat ik
dit verdiend had. Dit moment kwam, omdat ik zoveel heb overwonnen. Dit is
waarnaar ik gezocht heb. Het werd mij duidelijk dat alles wat me van dit gevoel
had weggehouden, mijn eigen emoties en overtuigingen waren die ik in het verleden
(en in vorige levens) had opgedaan. Het verleden moet ik ontrafelen, afpellen,
accepteren en loslaten. Dat wat me nog het meeste raakte was de angst om weer
op te staan en te moeten breken met het verleden om mijn Goddelijke natuur tot
volle wasdom te kunnen laten komen. Een vriendelijke stem vroeg of ik dat
laatste nu kon, of ik die volgende stap wilde maken. Ja, dat wilde ik. Het
besef van de wetenschap dat ik alle ervaringen uit het verleden nodig had gehad
om hier te komen was groots. Sterker nog, ik was van de pure menselijke
ervaringen gaan houden. Het ego was mijn vriend geworden. Het bracht me telkens
weer in de voor mij moeilijke situaties, zodat ik ervan zou leren. Al mijn
levens, vol menselijke uitdagingen en verdriet, hebben zich nu in mijn huidige
leven opnieuw aan mij laten zien. Ik heb ze kort opnieuw mogen ervaren en
daardoor konden de ervaringen hun werk doen. Ik ben zo trots op mezelf. Ik wist
niet dat je op het einde van alle levens zo dankbaar zou zijn voor het kwaad en
het ego dat erin verborgen zat.” Moira stopte even met schrijven in haar
dagboek, om alles goed tot haar door te laten dringen. De pen vloog al snel
weer over het papier en vloeiend schreef ze verder. Ze hoefde nauwelijks na te
denken over wat ze moest schrijven. De letters en woorden kwamen vanzelf.“Er
verscheen wolk van prachtig licht. Mijn ego zat als een soort schim aan mijn
lichaam gekleefd. Het zat helemaal door mijn hele lichaam vastgeklonken en
veroorzaakte er op diverse plaatsen pijn. Dat zou blijven totdat ik er klaar
voor was om mijn ego los te laten. Uit de wolk kwamen alle spirits van
overleden mensen die ik in het verleden geweest was. Ik herkende hen meteen:
een Indiase vrouw, een priesteres, een veldheer. Iedereen die ik was geweest.
Er blijft een kopie van deze mensen achter in de spirituele wereld, wachtend
tot de ‘nieuwe’ ziel klaar zou zijn met leren. In mijn huidige lichaam, in mijn
geest en hart waren emoties, normen en waarden uit vele levens opgeslagen. Toen
ik het ego losmaakte uit mijn lichaam gingen alle oude ervaringen met hem mee.
Terug naar de spirit waar de ervaring thuishoorde, namelijk in het verleden. De
spirits werden geheeld door hetgeen ik in dit leven bereikt heb. En ik? Ik ben
de pure ziel geworden die ik was toen ik voor het eerst op aarde kwam, maar nu
met alle prachtige en verdrietige levenslessen rijker. De pijnlijke ruwe
kantjes zijn eraf, maar de ervaringen en kennis zijn gebleven. De tranen rolden
over mijn wangen. Mijn ego was een vriend geworden en mijn ziel kan nu verder
groeien. Nu ben ik helemaal schoon: een schone lei met een schatkist vol
ervaringen die niet langer pijn doen, maar stuk voor stuk fonkelende diamanten
zijn geworden. Ik kan niet verwoorden hoe dit voelt. Hoe machtig mooi dit
gevoel is. Dit is het moment waar ik al die jaren, al die levens en al die
overwinningen naar toe heb geleefd. Een totale euforie. Er is een gevoel in
mij, dat gevoel had ik heel soms vroeger, net boven je navel een beetje links
vlak onder de ribben. Ik voelde het wel eens in het bos, op oude zolders, als
ik helemaal opging in dansen of een gesprek met een boeiende gesprekspartner.
Maar nu is dat gevoel er gewoon, vanzelf. Als ik mijn ogen sluit, dan is het nu
in alles. Een gevoel van immense ruimte, vrijheid, oneindigheid en pure liefde.
Ik weet het niet, maar het moet zoiets zijn wat mensen zoeken in drugs,
meditatie, topsport of wat dan ook. Het is zo mooi. Zo intens vol warmte. Ik ga
het gewoon accepteren. Wat gaat dit me brengen? Hoe ga ik hiermee leven? Kan ik
dit wel? Weet ik hoe dit werkt? Ik laat die vragen los en geniet er gewoon van.
Ik weet dat ik dat mag. Als ik nu iets proef, de natuur inga, met mensen praat
of gewoon kijk naar mijn kinderen, dan voelt alles intenser dan ooit tevoren.
Ik denk dat de ruwe kantjes nu van het leven af zijn en dat ik alles wat ik
mooi, leuk en lekker vind, nu opnieuw mag ervaren. Zonder eventuele pijn of
schuldgevoelens. Ik noem het Zijn. Onmetelijk, onbegrensd Zijn.” Ze sloot haar
dagboek en legde de pen naast zich neer.
Moira
was verbaasd over zichzelf. Eigenlijk wilde ze niet verdergaan met de weg die
haar zoveel oud zeer liet herbeleven, maar nu had ze toch vanuit haar
onderbewuste een enorme stap gezet. Had ze haar slaap misschien nodig om helder
haar weg uit te stippelen over wat ze werkelijk wilde in haar leven? Ze besloot
om dit bijzondere pad toch een nieuwe kans te geven. Ze mailde het verslag uit
haar dagboek naar Pieter en was benieuwd wat hij ervan dacht. Ze zou hem over 5
dagen weer zien. Eigenlijk vond ze dat ook wel weer leuk. Ze hield zichzelf
voor de gek als ze zou zeggen dat ze het allemaal niks vond. Het feit dat Moira
echter niet wist waarheen het haar allemaal zou leiden, maakte haar ook
onrustig. Soms wilde ze rechtsomkeert maken, maar vandaag even niet. Ze ging
weer aan het werk. Op één of andere manier voelde haar werk nu minder vertrouwd
dan anders. Alsof haar wereld werkelijk een omgekeerde wereld was geworden.
Waar ze zich eerst thuis voelde in haar creatieve wereldje vol deadlines, was
in één nachtelijke droom heel dat beeld veranderd. Moira kwam met een klap tot
het besef dat het haar angst was die ze helemaal had kunnen loslaten. “Ik ben
helemaal niet meer bang! Niet voor alleen in het donker lopen, niet voor boze
opmerkingen, maar ook niet wanneer ik op een hoge trap loop.” Moira was blij
verbaasd. Angst kon dus zomaar verdwijnen ook al ze was daar helemaal niet mee
bezig geweest. Ze had altijd haar focus liggen op vooruitgang, op
nieuwsgierigheid en antwoorden vinden op levensvragen. Dat nu een droom haar
zover zou brengen dat ze haar angsten had overwonnen, dat kon ze maar moeilijk
begrijpen. Toch was er iets wat haar een optimistisch gevoel gaf. Opeens voelde
ze zich sterker dan ooit. Inzichten maakten haar dus sterker. Dat begon ze
eindelijk in te zien. Confrontaties met oude gedachten en pijn brachten haar
dichterbij zichzelf. Dit was het zetje wat ze nodig had. Haar nieuwe pad zou
haar bevrijden! Eindelijk werd het haar duidelijk dat dit een hele goede reden
was om dit pad te blijven bewandelen. Ze werd er beter van. Moira zuchtte van
verlichting. Ze vertelde wat over haar belevenissen aan Sander om hem te
betrekken bij haar ontwikkeling: “Schat, ik maak hele bijzondere dingen mee.
Eigenlijk al mijn hele leven. Het heeft me lange tijd eenzaam laten voelen.
Maar ik heb gemerkt dat wat ik doe en kan ook heel bijzonder is. Het is een
avontuur, een sprookje, dat gaat over het leven op aarde en in de hemel.” Het
volledig uitleggen was moeilijk, merkte Moira. Vooral aan iemand die helemaal
niet met deze dingen bezig was. Sander was gewoon Sander, geen hoogdravend
persoon, juist heel vriendelijk en meegaand. Hij zei elke keer tegen Moira: “ik
vind het echt goed lieverd, dat jij hiermee bezig bent. Maar ik heb er gewoon
niet zoveel mee. Ik steun je en van mij mag je eraan werken, maar verwacht niet
van me dat ik het begrijp. Maak je niet druk om mij, ik houd toch wel van je.
Ik hoop alleen dat je het volhoudt, want je lijkt soms zo afwezig en zo in de
war.” Het stemde Moira blij, dat Sander van haar hield, ongeacht wat ze deed.
Ze zou het pad echt blijven lopen. Ze hoefde niet echt alleen, Sander liep met
haar mee. Ze was bang geweest dat hij haar raar zou vinden of haar keuzes zou
afwijzen, maar het was niet zo. Regelmatig zei hij: “Ga maar zitten schatje,
dan doe ik de was wel voor je. Jij hebt het druk en jouw zoektocht is zo
belangrijk voor je. Ik begrijp het wel als het zwaar is. Maar verwacht niet van
mij dat ik je verhaal snap of er zelf iets mee wil. Want dat wil ik niet.”
Moira kon alleen maar glimlachen. Waar had ze zo’n geweldige man gevonden? Ze
nam aan dat het allemaal zo hoorde te gaan, want zo voelde het ook.
Word
vervolgd…..
© Lilian Gijsbers
2014-2016 - http://www.lilianders.nl/home.html
Niets
uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel
van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder
schrijftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0
In
samenwerking met: http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten