Tijdloze Schrijfsels van Lilian Gijsbers
De Strijd
Maandag
16-11-2015: Een dag van grote stappen, diepe dalen en hevige inzichten die
wereldveranderend en –omvattend zijn. Dat allemaal in de ochtend, dat ik
inzichten verwerf, die me eeuwenlang voor de voeten lagen, maar ik kon of wilde
ze niet zien.
De angst
was groter en de moed zonk me in de schoenen, maar als ik dat nu weer laat
gebeuren, kan ik mijn levensmissie niet volbrengen en blijf ik geblokkeerd
staan waar ik nu ben. Dat wilde ik niet, maar tegelijkertijd moest ik kijken
naar hetgeen me dan afleidde van datgene dat ik moest doen.
Woede
van mensen in de wereld, een oorlog, een strijd die niet de mijne is, maar toch
mij raakt alsof het om mij gaat. De woede die weer een woede in “het
slachtoffer” doet ontwaken, vergelding is wat volgt. Wederom vervallen we in
oude patronen, er wordt gevochten, er is oorlog. Eeuwen en eeuwen houdt dit
patroon ons in de macht, wie gaat het doorbreken? Wat is nodig om het eens
werkelijk anders te doen?
Het
besef…. Dat we allen één zijn, dat is het enige wat ons dichterbij elkaar kan
brengen. Het weten dat er een leven is na dit leven, dat we opnieuw geboren
worden als we zijn gestorven. Je bent nu eens een man, dan weer een vrouw. De
ene keer woon je in het Westen, dan weer in het Oosten. De ene keer woon je in
een gezin van aanzien en macht en de keer daarop in een gezin van armoede en
wanhoop. Jij bent telkens diezelfde mens en je blijft meedoen met dat wat jouw
familie in dat leven acht de waarheid te zijn, maar het is niet de waarheid,
want jij hoort de ene keer bij deze familie en de andere keer bij de familie
die je nu wellicht haat.
Snap je
niet, dat je uiteindelijk alleen maar tegen jezelf vecht? Begrijp je niet, dat
je na dit geleefde leven ook ondergaat wat je in dit leven een ander hebt
aangedaan? Zolang je voor dit weten je ogen sluit, ervaar je pijn en lijden.
Totdat je beseft dat wat in jou huist ook in de ander is. Ook hij/zij is op
zoek naar liefde, ook de ander wil er mogen zijn. Iedereen heeft dezelfde wens,
dezelfde droom, streeft naar gelijkwaardigheid en respect.
We zijn
helemaal niet zo anders als het soms lijkt, als we geloof, ras, land,
opvoeding, beroep en uiterlijk allemaal loslaten en kijken naar iemands
werkelijke aard, dan zien we iemand die zoekt naar hetzelfde als waar je zelf
naar zoekt. Durf jij die mens te zien achter iemand die nu in woede naar je
kijkt? Want als je die mens durft aan te kijken, dan kan je niet meer vechten.
Dan komen in plaats van woede en vergelding hele andere wensen in je naar
boven. Die ander helpen de weg te vinden, die ook jij aan het zoeken bent.
En die
weg leidt maar naar één ding: liefde voor de ziel die ieder is. En waar liefde
mag bestaan is geen plek voor woede en haat, daar is alleen nog het besef dat
we elkaar nodig hebben, dat we samen kunnen zoeken naar een andere manier van
samenleven, zonder het lijden en met respect voor elkaar.
Waarom
is het ons tot op heden dan nog niet gelukt? Wat houdt ons tegen om de ander te
waarderen voor wie zij zijn? Het leert ons één ding: als we de ander niet
kunnen accepteren, dan betekent het eenvoudigweg, dat we onszelf niet
accepteren. De ander is vanuit de ziel altijd en overal een spiegel voor dat
wat speelt in jou. De ander kan jou alleen pijn doen, als die pijn al in jou
huist.
Is dat
de reden waarom ik, ondanks alles, nu wel verdriet voel, maar nog veel meer het
VERTROUWEN? Is het zo, dat dit me nu vooruit heeft geholpen om nog meer van
mezelf te gaan houden, net zolang tot ik geen haat meer kan voelen voor de
ander? Want haat naar de ander is de spiegel van haat naar jezelf….
En
opeens overzie ik het geheel. Zodra je werkelijk van jezelf gaat houden, is er
geen reden meer om de ander af te wijzen. Zodra je vervult bent met EIGENWAARDE
kan je de ander ook WAARDEren. En zodra je verdriet in je hart hebt aangekeken,
doorvoelt en losgelaten, kan de ander je geen verdriet meer toebrengen….
Alle
lijden in de wereld, is dus dat wat in jou is en wordt geraakt door de ander.
Hoe anders kan de ander jou laten lijden als je niet een eenheid zou zijn? Het
bevestigt, dat we samen één zijn. Laat dat vooral jouw missie zijn, de eenheid
in jou en de ander te omarmen. Net zolang totdat alle ongelijkwaardigheid is
overwonnen. Dan pas ga je zien, dat de Aarde een school is, waar je leert wat
ware LIEFDE is. Een leslokaal vol met mensen die dezelfde lessen willen leren,
die van vreugde en verdriet, die van macht en onmacht, die van armoede en
rijkdom, die van liefde en angst.
Je
leert niet liefhebben, als je nooit angst hebt gekend. Je leert nooit wat
rijkdom is, als je niet arm bent geweest, je leert nooit wat werkelijke macht
is, als je niet in onmacht hebt verkeerd. Als je boos naar GOD kijkt en je
afvraagt: “Waarom is dit alles er? Waarom moeten we lijden?”
Zie dan
hier wat het antwoord is: “Alleen via dualiteit, die soms strijd teweeg brengt,
kunnen wij leren en groeien.” En soms zijn oude structuren en methodes niet
meer voedend en leren we er niks meer van…. Dan mag deze structuur ophouden te
bestaan om daarna plaats te maken voor het nieuwe, de verbeterde structuur, de
nieuwe wereld. Deze nieuwe Aarde vormt zich op dit moment, of wij ons hier nu
van bewust zijn of niet. Een nieuwe Aarde vol van harmonie en saamhorigheid. En
ieder die daarmee moeite heeft, wordt uitgedaagd en wil wellicht vasthouden aan
het oude, ervoor vechten als het moet.”
Onze pijn is tegelijkertijd de pijn van GOD,
die ons alleen maar een manier wilde geven om onszelf steeds opnieuw uit te
vinden. Het was echter ONZE keuze om met elkaar te vechten en strijd te voeren
en God ... liet ons vrij om deze keuze te maken. Net zolang, tot we zouden
besluiten om ons weer tot de eenheid te wenden en daar ... de LIEFDE te
ontvangen. Niet voor niks is de boodschap….”Een betere wereld begint bij
jezelf”. Deze weg is de weg naar innerlijke groei, naar het besef dat alles één
is, in jou en in de ander. Kies jij die
weg vandaag?
Door
Lilian Gijsbers - 16 November 2015
Copyright © 2009
- 2015, Lilian Gijsbers. Alle Rechten Voorbehouden.
impact.
BeantwoordenVerwijderen