Tijdloze
Schrijfsels van Lilian Gijsbers
Moedeloos op Pad
Het pad
waarover ik loop, het is allemaal zo heftig en het is zo zwaar. Er was weer
onweer gisteren. Volgens meteorologen uniek, want de meeste bliksemflitsen op
één dag werden gemeten. De elektrische ontlading was veel groter dan ooit
tevoren. Er lijkt wel een verband met hoe ik me voel….
Maandag
ontmoette ik iemand uit mijn zielengroep. We ontmoeten elkaar nu al enkele
maanden regelmatig, maar afgelopen week bereikten we in 3 uur tijd samen een
energetisch wonder. Je kunt je niet voorstellen hoe het soms is om in deze
levensstroom te zitten. Samen mochten we in een visioen opnieuw zien/beleven
wat we in vorige levens samen hebben meegemaakt.
Tegelijkertijd
zagen en voelden we de energie van destijds. Onze band wordt erdoor verduidelijkt
en zo intens vernieuwd, dat het bijna pijn doet. We huilden. Ze heeft niet
alleen gezien wie ze was, maar het ook echt ervaren. Al lange tijd wist ik het,
maar kreeg het met geen mogelijkheid uitgelegd. Ik heb de nacht erna super
slecht geslapen, het wordt me soms even te veel. Ik voel tranen, maar ze komen
niet. Een zielsverbinding is zo sterk, dat ze eeuwenlang bewaard blijft.
De
liefde was er weer vanaf het moment dat ik haar opnieuw zag, ooit was ze mijn
moeder. Nu werd ze het weer. Ik wil gewoon Zijn, maar ik ben het niet. De
gidsen hebben me een escape aangeboden. Ik mocht alsnog stoppen met alles. Ik
heb geweigerd, nu maak ik het af! Alleen zou ik willen dat het wat
gemakkelijker was, dat het niet zo eenzaam was en dat iemand me kon steunen.
Gewoon mijn tranen opvangen, een arm om me heen, een knuffel en een kus. Zelfs
dat is er niet. Want dan moet er eerst begrip zijn, maar hoe kan iemand weten
hoe ik me voel? Wat ik ervaar? Er is niemand die dit begrijpt en niemand die ik
ken ervaart hetzelfde.
Dus ik
ben alleen. Overgeleverd aan een energetische kracht die zijn weerga niet kent,
wandelend langs een weg die geen mens ooit op dezelfde manier heeft gelopen,
vallend en opstaand, mezelf telkens weer motiverend, volhardend; de aanhouder
wint! Dit is wat ik heb gekozen en weglopen is niet mijn ding. Ben ik nu een
slachtoffer of ben ik nu juist een held? Of ben ik niks? Een druppel op een
gloeiende plaat? Hoe dan ook zijn de ervaringen en de mensen op mijn weg
boeiend, inspirerend en voel ik me gehuld in liefde met een grote L. Is dat
niet wat het leven zinvol maakt? Is dat niet wat ieder mens zoekt?
Meestal
voel ik me gedragen, gelukkig en trots, waarom niet altijd? Omdat ik blijf
denken dat ik het niet verdiend heb, dat ik me alles maar heb ingebeeld. Kan ik
mijn eigen leven creëren? Mag dit echt? Ik durf niet te genieten, want ik ben
bang dat het me weer wordt afgenomen. Ik koester de ervaringen tot nu toe en
verheug me op elke ervaring die zich aandient, maar ze echt toelaten, het lukt
me niet. Daardoor krijg ik pijn, voel ik tranen, ben ik moe….. hoe, hoe, hoe?
Hoe doe
je het anders? Is er een manier om het goed te doen? Waarom vertelde niemand
mij dat ascenderen zo eenzaam, zo heftig en zo moeilijk zou zijn? Verwacht ik
teveel van mezelf? Als je jezelf deze dingen blijft afvragen, dan blijf je
hangen. Waar is de escape? Och, die had ik juist afgewezen, was dat wel slim? Ben
ik te koppig? Of juist krachtig en moedig….
Volgens
mij is er iets wat ik moet snappen, maar het dringt niet door. Wat houd ik nou
vast? Of waaraan klamp ik me vast? Vandaag heb ik nee gezegd tegen een zakelijk
voorstel. Ik heb voor mezelf gekozen, maar toch was het zwaar. Ik ben trots en
toch voel ik me bezwaard. Ik denk alles goed te weten, maar ik weet niks. En
dan de pijn, een pees knelt, mijn arm is zwaar. Dit is in feite gewoon
menselijk lijden. Gevangen zitten in de krachten van de natuur, het universum
en je ik. Waar is die strijdbijl, zodat ik hem kan begraven? Ik wil een einde
aan de strijd, een einde aan het lijden. Licht, dat is wat ik wil. Licht leven,
zonder last, zonder schaduw, zonder zoeken.
En toen
was er licht? Ga ik het licht nog zien of is het licht er al, maar zie ik het
niet? Of zie ik het wel, maar denk ik dat het er anders uit zou moeten zien?
Volgens mij het laatste, ik dacht dat het gemakkelijker zou worden, maar dat is
niet zo. Ik blader door een boekje… op zoek naar antwoorden. En ik lees: “Je
verzet tegen wat er is, bederft je rust….”
Overgave
aan het proces. Waar kan ik dat leren?
Door
Lilian Gijsbers - 24 augustus 2011
Copyright © 2009 - 2015, Lilian Gijsbers. Alle Rechten Voorbehouden.
In samenwerking met: Cobie de Haan - http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten